۞ وَاذْكُرْ أَخَا عَادٍ إِذْ أَنذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقَافِ وَقَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِن بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (۲۱) قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَأْفِكَنَا عَنْ آلِهَتِنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (۲۲) قَالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِندَ اللَّهِ وَأُبَلِّغُكُم مَّا أُرْسِلْتُ بِهِ وَلَٰكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ (۲۳) فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُّسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَٰذَا عَارِضٌ مُّمْطِرُنَا ۚ بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُم بِهِ ۖ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ (۲۴) تُدَمِّرُ كُلَّ شَيْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا يُرَىٰ إِلَّا مَسَاكِنُهُمْ ۚ كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ (۲۵) وَلَقَدْ مَكَّنَّاهُمْ فِيمَا إِن مَّكَّنَّاكُمْ فِيهِ وَجَعَلْنَا لَهُمْ سَمْعًا وَأَبْصَارًا وَأَفْئِدَةً فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ سَمْعُهُمْ وَلَا أَبْصَارُهُمْ وَلَا أَفْئِدَتُهُم مِّن شَيْءٍ إِذْ كَانُوا يَجْحَدُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (۲۶) وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا مَا حَوْلَكُم مِّنَ الْقُرَىٰ وَصَرَّفْنَا الْآيَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (۲۷) فَلَوْلَا نَصَرَهُمُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ قُرْبَانًا آلِهَةً ۖ بَلْ ضَلُّوا عَنْهُمْ ۚ وَذَٰلِكَ إِفْكُهُمْ وَمَا كَانُوا يَفْتَرُونَ (۲۸)
(سرگذشت هود) برادر قوم عاد را یاد کن، آن زمان که قومش را در سرزمین «احقاف» انذار کرد، در حالى که پیامبران انذارکننده اى قبل از او در گذشته هاى دور و نزدیک آمده بودند (و گفت:) جز خداى یگانه را نپرستید، زیرا من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى ترسم! (۲۱) آنها گفتند: «آیا آمده اى که ما را (با دروغهایت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى گویى آنچه (از عذاب الهى) که به ما وعده مى دهى بیاور!» (۲۲) گفت: «علم (آن) تنها نزد خداست (و او مى داند چه زمانى شما را مجازات کند); من آنچه را به آن فرستاده شده ام به شما ابلاغ مى کنم، (وظیفه من همین است.) ولى شما را گروهى مى بینیم که پیوسته در نادانى هستید.» (۲۳) هنگامى که آن (عذاب) را بصورت ابر گسترده اى دیدند که به سوى درّه ها و آبگیرهاى آنان در حرکت است (خوشحال شدند) گفتند: «این ابرى است که بر ما مى بارد!» (به آنها گفته شد:) این همان چیزى است که براى آمدنش شتاب مى کردید، تند بادى است (وحشتناک) که عذاب دردناکى در آن است! (۲۴) همه چیز را به فرمان پروردگارش در هم مى کوبد و نابود مى کند.(آرى) آنها صبح کردند در حالى که چیزى جز خانه هایشان به چشم نمى خورد; ما این گونه گروه مجرمان را کیفر مى دهیم. (۲۵) و ما به آنها [= قوم عاد ]قدرتى دادیم که به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و عقل قرار دادیم; (امّا به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها و نه عقلهایشان براى آنان هیچ سودى نداشت، چرا که آیات خدا را انکار مى کردند; و سرانجام آنچه را استهزا مى کردند بر آنها وارد شد. (۲۶) ما آبادیهایى را که پیرامون شما بودند نابود ساختیم، و (پیش از آن) آیات خود را بصورتهاى گوناگون (براى مردم آنها) بیان کردیم شاید بازگردند. (۲۷) پس چرا معبودانى را که غیر از خدا بر گزیدند ـ به گمان این که به خدا نزدیکشان سازد ـ آنها را یارى نکردند؟! بلکه از نظرشان گم شدند! این بود نتیجه دروغ آنها و آنچه افترا مى بستند. (۲۸)