وَتَرَاهُمْ يُعْرَضُونَ عَلَيْهَا خَاشِعِينَ مِنَ الذُّلِّ يَنظُرُونَ مِن طَرْفٍ خَفِيٍّ ۗ وَقَالَ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِينَ فِي عَذَابٍ مُّقِيمٍ (۴۵) وَمَا كَانَ لَهُم مِّنْ أَوْلِيَاءَ يَنصُرُونَهُم مِّن دُونِ اللَّهِ ۗ وَمَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِن سَبِيلٍ (۴۶) اسْتَجِيبُوا لِرَبِّكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لَّا مَرَدَّ لَهُ مِنَ اللَّهِ ۚ مَا لَكُم مِّن مَّلْجَإٍ يَوْمَئِذٍ وَمَا لَكُم مِّن نَّكِيرٍ (۴۷) فَإِنْ أَعْرَضُوا فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا ۖ إِنْ عَلَيْكَ إِلَّا الْبَلَاغُ ۗ وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا ۖ وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ كَفُورٌ (۴۸) لِّلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ ۚ يَهَبُ لِمَن يَشَاءُ إِنَاثًا وَيَهَبُ لِمَن يَشَاءُ الذُّكُورَ (۴۹) أَوْ يُزَوِّجُهُمْ ذُكْرَانًا وَإِنَاثًا ۖ وَيَجْعَلُ مَن يَشَاءُ عَقِيمًا ۚ إِنَّهُ عَلِيمٌ قَدِيرٌ (۵۰) ۞ وَمَا كَانَ لِبَشَرٍ أَن يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْيًا أَوْ مِن وَرَاءِ حِجَابٍ أَوْ يُرْسِلَ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ مَا يَشَاءُ ۚ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ (۵۱)
و آنها را مى بینى که بر آتش عرضه مى شوند در حالى که از شدّت ذلّت سرافکنده اند و زیر چشمى (به آن) نگاه مى کنند; وکسانى که ایمان آورده اند مى گویند: «زیانکاران واقعى آنانند که سرمایه وجود خود و خانواده خویش را در روز قیامت از دست داده اند; آگاه باشید که ستمکاران (آن روز) در عذاب دائم هستند!» (۴۵) آنها جز خدا سرپرست و یاورى ندارند که یاریشان کنند;و هر کس را خدا گمراه سازد، هیچ راه نجاتى براى او نیست. (۴۶) اجابت کنید دعوت پروردگار خود را پیش از آن که روزى فرا رسد که هیچ چیز مانع آن در برابر اراده خدا نیست; و در آن روز، نه پناهگاهى دارید و نه مدافعى. (۴۷) و اگر (از آیین تو) روى گردان شوند (غمگین مباش)،ما تو را حافظ آنان (و مأمور اجبارشان) قرار نداده ایم; وظیفه تو تنها ابلاغ است. و هنگامى که ما رحمتى از سوى خود به انسان بچشانیم به آن دلخوش مى شود، و اگر بلایى بخاطر اعمالى که انجام داده اند به آنها رسد (به ناسپاسى مى پردازند، چرا که) انسان بسیار ناسپاس است. (۴۸) مالکیّت و حاکمیّت آسمانها و زمین از آن خداست; هر چه را بخواهد مى آفریند; به هرکس اراده کند دختر مى بخشد و به هر کس بخواهد پسر، (۴۹) یا (اگر بخواهد) پسر و دختر ـ هر دو ـ را به آنان مى دهد، و هر کس را بخواهد عقیم مى گذارد; زیرا که او دانا و تواناست. (۵۰) و امکان ندارد خدا با هیچ انسانى سخن بگوید، مگر از راه وحى یا از پشت حجابى (همچون ایجاد صوت)، یا رسولى [= فرشته اى] مى فرستد و به فرمان خود آنچه را بخواهد وحى مى کند; چرا که او بلند مقام و حکیم است. (۵۱)