قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّينَ (۱۱) وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ (۱۲) قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (۱۳) قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَّهُ دِينِي (۱۴) فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُم مِّن دُونِهِ ۗ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ أَلَا ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ (۱۵) لَهُم مِّن فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِّنَ النَّارِ وَمِن تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ۚ ذَٰلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ ۚ يَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ (۱۶) وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَن يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَىٰ ۚ فَبَشِّرْ عِبَادِ (۱۷) الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ۚ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ (۱۸) أَفَمَنْ حَقَّ عَلَيْهِ كَلِمَةُ الْعَذَابِ أَفَأَنتَ تُنقِذُ مَن فِي النَّارِ (۱۹) لَٰكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِّن فَوْقِهَا غُرَفٌ مَّبْنِيَّةٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ الْمِيعَادَ (۲۰) أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَكَهُ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُّخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطَامًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِأُولِي الْأَلْبَابِ (۲۱)
بگو: «من مأمورم که خدا را پرستش کنم در حالى که دینم را براى او خالص کرده باشم، (۱۱) و مأمورم که نخستین مسلمان باشم.» (۱۲) بگو:«من اگر نافرمانى پروردگارم کنم، از عذاب روز بزرگ (قیامت) مى ترسم.» (۱۳) بگو: «من تنها خدا را مى پرستم در حالى که دینم را براى او خالص مى کنم، (۱۴) پس شما هر چه را جز او مى خواهید بپرستید (که زیانکارید).» بگو: «زیانکاران واقعى کسانى هستند که سرمایه وجود خویش و بستگانشان را در روزقیامت از دست داده اند. آگاه باشیدزیان آشکار همین است.» (۱۵) براى آنان از بالاى سرشان سایبانهایى از آتش، و در زیر پایشان نیز طبقاتى (از آتش) است; این چیزى است که خداوند با آن بندگانش را مى ترساند. اى بندگان من! از (نافرمانى) من بپرهیزید. (۱۶) و کسانى که از عبادت طاغوت دورى کردند و به سوى خداوند بازگشتند،بشارت از آنِ آنهاست; پس بندگان مرا بشارت ده. (۱۷) همان کسانى که سخنان را مى شنوند و از نیکوترین آنها پیروى مى کنند; آنان کسانى هستند که خدا هدایتشان کرده، و آنها خردمندانند. (۱۸) آیا تو مى توانى کسى را که فرمان عذاب درباره او قطعى شده رهایى بخشى؟! آیا تو مى توانى کسى را که در درون آتش است برگیرى و نجات دهى؟! (۱۹) ولى براى آنها که تقواى الهى پیشه کردند، غرفه هایى در بهشت است که بر فراز آن غرفه هاى دیگرى بنا شده و از زیر آن نهرها جارى است. این وعده الهى است، و خداوند در وعده خود تخلّف نمى کند. (۲۰) آیا ندیدى که خداوند از آسمان آبى فرو فرستاد و آن را بصورت چشمه هایى در زمین وارد نمود، سپس با آن زراعتى را مى رویاند که رنگهاى مختلف دارد; بعد آن گیاه خشک مى شود به گونه اى که آن را زرد و بى روح مى بینى; سپس آن را درهم مى شکند و خرد مى کند؟! در این مثال تذکّرى است براى خردمندان (از ناپایدارى دنیا). (۲۱)