وَلَقَدْ جَعَلْنَا فِي السَّمَاءِ بُرُوجًا وَزَيَّنَّاهَا لِلنَّاظِرِينَ (۱۶) وَحَفِظْنَاهَا مِن كُلِّ شَيْطَانٍ رَّجِيمٍ (۱۷) إِلَّا مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ مُّبِينٌ (۱۸) وَالْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْزُونٍ (۱۹) وَجَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَمَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ (۲۰) وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلَّا عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلَّا بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ (۲۱) وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ (۲۲) وَإِنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَنَحْنُ الْوَارِثُونَ (۲۳) وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَقْدِمِينَ مِنكُمْ وَلَقَدْ عَلِمْنَا الْمُسْتَأْخِرِينَ (۲۴) وَإِنَّ رَبَّكَ هُوَ يَحْشُرُهُمْ ۚ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (۲۵) وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ (۲۶) وَالْجَانَّ خَلَقْنَاهُ مِن قَبْلُ مِن نَّارِ السَّمُومِ (۲۷) وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِّن صَلْصَالٍ مِّنْ حَمَإٍ مَّسْنُونٍ (۲۸) فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ (۲۹) فَسَجَدَ الْمَلَائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ (۳۰) إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ أَن يَكُونَ مَعَ السَّاجِدِينَ (۳۱)
ما در آسمان برجهایى قرار دادیم; و آن را براى بینندگان آراستیم. (۱۶) و آن را از هر شیطان رانده شده اى حفظ کردیم; (۱۷) مگر آن کس که استراق سمع کند (و دزدانه گوش فرادهد) که «شهابى آشکار» او را تعقیب مى کند (و مى راند). (۱۸) و زمین را گستردیم; و در آن کوههاى استوارى قرار دادیم; و از هر گیاه موزون، در آن رویاندیم; (۱۹) و براى شما انواع وسایل زندگى در آن قرار دادیم; همچنین براى کسانى که شما نمى توانید به آنها روزى دهید. (۲۰) و هیچ چیز نیست، مگر آنکه خزاین آن نزد ماست; ولى ما جز به اندازه معیّنى آن رانازل نمى کنیم. (۲۱) ما بادها را براى بارور ساختن (ابرها) فرستادیم; و از آسمان آبى نازل کردیم، و شما را با آن سیراب ساختیم; در حالى که شما توانایى حفظ و نگهدارى آن را نداشتید. (۲۲) ماییم که زنده مى کنیم و مى میرانیم; و ماییم وارث (همه جهانیان). (۲۳) ما، هم از پیشینیان شما آگاه بودیم; و هم از آیندگان. (۲۴) به یقین پروردگار تو، آنها را (در قیامت) جمع و محشور مى کند; چرا که او حکیم و داناست. (۲۵) ما انسان را از گل خشکیده اى (همچون سفال) که از گل بدبوى (تیره رنگى) گرفته شده بود آفریدیم. (۲۶) و جنّ را پیش از آن، از آتش گرم و سوزان خلق کردیم. (۲۷) و (به خاطر بیاور) هنگامى را که پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بشرى را از گل خشکیده اى که از گل بدبوى (تیره رنگى) گرفته شده، مى آفرینم. (۲۸) هنگامى که آن را نظام بخشیدم، و در او از روح خود [= روحى شایسته و بزرگ ]دمیدم، همگى براى او سجده کنید!» (۲۹) پس همه فرشتگان، بى استثنا، سجده کردند; (۳۰) جز ابلیس، که ابا کرد از این که با سجده کنندگان باشد. (۳۱)