سوره الدخان، آيه 29
فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ «29»
پس نه آسمان و زمين بر آنان گريست و نه به آنان مهلتى داده شد.
نكته ها:
برخى مفسّران گفته اند: گريه نكردن آسمان و زمين، كنايه از اين است كه هلاكت فرعونيان هيچ خلأيى در كار جهان پيش نياورد. امّا ظاهر آيه خبر از نوعى احساس و شعور براى هستى دارد كه قرآن از آن به گريه تعبير كرده است.
پيام ها:
1- زمين و آسمان، شعور و شناخت و احساس دارند. «فَما بَكَتْ»
2- آنجا كه اراده خدا باشد، همه هستى هماهنگ مى شود. «السَّماءُ وَ الْأَرْضُ»
3- مهلت دادن خداوند شرايطى دارد، گاهى چنان پيمانه گناه لبريز مى شود كه هيچ گونه مهلتى داده نمى شود. «وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ»
سوره الدخان، آيه 30 - 33
وَ لَقَدْ نَجَّيْنا بَنِي إِسْرائِيلَ مِنَ الْعَذابِ الْمُهِينِ «30»
و همانا ما بنى اسرائيل را از آن عذاب خوار كننده نجات داديم.
مِنْ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ كانَ عالِياً مِنَ الْمُسْرِفِينَ «31»
از (عذاب) فرعون كه مردى بزرگ طلب و از اسرافكاران بود.
وَ لَقَدِ اخْتَرْناهُمْ عَلى عِلْمٍ عَلَى الْعالَمِينَ «32»
و همانا ما آنان را به خاطر علم بر جهانيانِ (هم زمان خود) برگزيديم.
وَ آتَيْناهُمْ مِنَ الْآياتِ ما فِيهِ بَلؤُا مُبِينٌ «33»
و از نشانه هاى قدرت خود، آنچه را كه در آن آزمايش آشكار بود به آنان داديم. (اما چه سود)