سوره الزخرف، آيه 39
وَ لَنْ يَنْفَعَكُمُ الْيَوْمَ إِذْ ظَلَمْتُمْ أَنَّكُمْ فِي الْعَذابِ مُشْتَرِكُونَ «39»
(ولى به آنان گفته مى شود) امروز (آرزوى دورى از شياطين) براى شما سودى ندارد چرا كه ظلم كرديد، شما (با شياطين) در عذاب مشتركيد.
نكته ها:
مجرمان در قيامت آرزو مى كنند كه لااقل در جهنّم از شياطين دور باشند، ولى قرآن مى فرمايد: آنها در عذاب هم با شياطين شريكند و از هم جدا نمى شوند.
پيام ها:
1- ندامت ها در دنيا مى تواند ثمربخش باشد ولى در آخرت جز حسرت سودى ندارد. يا لَيْتَ ...
2- روز قيامت كه پرده ها كنار مى رود بسيارى محبوب ها منفور و پندارها باطل مى شوند. «يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ حَتَّى إِذا جاءَنا»
3- در قيامت، شياطين با آدميان محشور مى شوند. «يا لَيْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ»
4- هم نشينان دنيا، هم نشينان قيامت خواهند بود. فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ ... فَبِئْسَ الْقَرِينُ
5- قرين بودن با شيطان در روز قيامت خود نوعى عذاب است. «فَبِئْسَ الْقَرِينُ»
6- اعراض از ذكر خدا كه زمينه سلطه شيطان است، ظلم به خويش و انبياست. «إِذْ ظَلَمْتُمْ»
7- برخلاف زندان دنيا كه سختى زندان عمومى كمتر از انفرادى است، در قيامت عمومى بودن عذاب هيچ سودى ندارد. لَنْ يَنْفَعَكُمُ ... أَنَّكُمْ فِي الْعَذابِ مُشْتَرِكُونَ
سوره الزخرف، آيه 40
أَ فَأَنْتَ تُسْمِعُ الصُّمَّ أَوْ تَهْدِي الْعُمْيَ وَ مَنْ كانَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ «40»
(اى پيامبر!) آيا تو مى توانى سخن خود را به گوش كران برسانى يا كوران و كسانى را كه در گمراهى آشكارند هدايت كنى؟
نكته ها:
سخن حقّ تنها در زنده دلان خدا ترس مؤثّر است نه ديگران. در قرآن مى خوانيم: «لِيُنْذِرَ مَنْ كانَ حَيًّا» «1»، تا به هر زنده دلى هشدار دهد، «إِنَّما تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَ خَشِيَ