سوره الشورى، آيه 14
وَ ما تَفَرَّقُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ وَ لَوْ لا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَ إِنَّ الَّذِينَ أُورِثُوا الْكِتابَ مِنْ بَعْدِهِمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ «14»
و (از دور پيامبران) پراكنده نشدند مگر پس از آنكه علم (به حقّانيّت آنان) برايشان حاصل شد، به خاطر روحيه كينه و حسادت كه ميانشان بود، و اگر سنّتِ سابق خداوند (در مورد مهلت دادن به كفّار) تا زمانى معيّن نبود، ميان آنان حكم مى شد (و اهل باطل هلاك مى گشتند) و همانا كسانى كه پس از آنان كتاب آسمانى را به ميراث بردند، درباره ى آن دچار شك و ترديد هستند.
نكته ها:
در اين آيه يك بار «جاءَهُمُ الْعِلْمُ» آمده و يك بار «أُورِثُوا الْكِتابَ» يعنى با آنكه حقّ را مى دانند و وارث كتاب آسمانى هستند باز هم راه تفرقه مى پيمايند.
شك، گذرگاه خوبى است ولى توقف گاه خوبى نيست. آن شكى كه به طور طبيعى پيدا شود و مقدّمه تحقيق و بررسى گردد، ارزش دارد، ولى اگر شك برخاسته از لجاجت و سوء ظن و سبب ركود و بى اعتنايى شود، ضد ارزش است.
پيام ها:
1- با وجود سفارش پيامبران به وحدت بازهم مردم اختلاف كردند. لا تَتَفَرَّقُوا ... وَ ما تَفَرَّقُوا ...
2- بيشتر تفرقه هايى كه در دين پديد آمده است از جانب عالمان و دانشمندان است. تَفَرَّقُوا ... مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ
3- سرچشمه اكثر تفرقه ها حسادت و ظلم و فزون طلبى است. وَ ما تَفَرَّقُوا إِلَّا ... بَغْياً بَيْنَهُمْ
4- دليل مهلت هاى الهى ربوبيّت اوست تا هر كس در سايه آزادى و فرصت، جوهره خود را نشان دهد. «سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ»