بين رفتن است، آن هم مصالحى كه هزاران برابر زندگى مادى انسان‌ها ارزش دارد، حكومت اسلامى ساكت نمى‌نشيند. اصولا تفاوت دولت و حكومت اسلامى با ساير نظام‌هاى سياسى همين است كه ساير نظام‌ها حداكثر در پى تأمين منافع مادى و رفاه و امنيت دنيايى جامعه هستند، اما حكومت اسلامى علاوه بر مصالح دنيوى و منافع مادى به مصالح آخرتى و معنوى نيز توجه دارد. در فرهنگ غربى اگر با ورود يك بيمارى و ميكروب، بهداشت و سلامت مادى و جسمى مردم جامعه به خطر بيفتد دولت خود را موظف مى‌داند كه اقدام كند و جلوى آن خطر را بگيرد. در اين فرهنگ، دولت در قبال بهداشت معنوى و ايمانى مردم وظيفه‌اى ندارد و در مقابله با اشاعه ويروس‌هاى فكرى احساس وظيفه نمى‌كند. اين بدان سبب است كه در فرهنگ غربى چيزى جز دنيا و لذت‌هاى مادى اهميت و اصالت ندارد.
در فرهنگ اسلامى، ويروس‌هاى فكرى به مراتب خطرناك‌تر و جدى‌تر از آفات و بيمارى‌هاى جسمانى تلقى مى‌شوند. ضررها و آسيب‌هايى كه ميكروب‌ها و ويروس‌هاى فكرى مى‌توانند وارد كنند به مراتب خطرناك‌تر، مهلك‌تر و جدى‌تر از آسيب‌هاى عوامل بيمارى‌زاى جسمانى است. بيمارى جسمى حداكثر چند روز انسان را ضعيف و ناتوان مى‌كند، يا به عضوى از اعضاى بدن آسيب مى‌رساند و يا در شديدترين شكل خود ممكن است چند سالى عمر انسان را كوتاه‌تر كند و مرگ را به جلو بيندازد. اما ويروسى كه فكر و روح انسان را مبتلا مى‌كند، مى‌تواند هزاران سال عذاب و آتش، آن هم عذاب و آتش جهنم را به دنبال داشته باشد و موجب شقاوت ابدى انسان گردد. آيا ويروس و ميكروبى كه زندگى پنجاه ساله انسان را به مخاطره مى‌اندازد خطرناك‌تر است يا عقيده و انديشه‌اى كه موجب تباه شدن زندگى هزاران ميليون سالى و ابدى انسان مى‌گردد؟
البته غرب هم كه شعار آزادى عقيده را مى‌دهد مثل ساير موارد اگر جايى منافع خود را در خطر ببيند ديگر حقوق بشر و آزادى عقيده اهميتى ندارند و به هر قيمتى كه باشد با آن برخورد مى‌كند. اگر لازم باشد براى اين كار حتى محله‌اى را هم به آتش مى‌كشند و انسان‌هايى را زنده زنده در آتش مى‌سوزاند. همين چند سال قبل شاهد بوديم كه در آمريكا اعلام كردند عده‌اى از شهروندان آمريكايى طى يك مراسم مذهبى به صورت دسته‌جمعى دست به خودسوزى زده‌اند. فيلم آن را هم در تلويزيون نشان دادند. بعدها اسناد معتبر نشان داد كه در اين قضيه دست دولت و پليس آمريكا در كار بوده است. آرى! اگر عقيده‌اى با سياست آنها در تضاد باشد
نظریه حقوقی اسلام ج1
جلسه بيست و چهارم: آزادى عقيده و بيان