امامت، ظهور عبوديت انسان ها است و به اعتبار نبوت حضرت محمد (ص) و امامتِ حضرت على (ع)، هدف از خلقتِ حضرت محمّد و حضرت على «عليهماالسلام»، حضرت فاطمه (س) است، آن هم به عنوان مظهر بندگى كامل خدا. يعنى حال كه هدف خلقت انسان ها، بندگى خداست و از طرفى هدف از خلق نبى (ص)- به اعتبار نبوتش- و هدف از خلق امام- به اعتبار امامتش- همه و همه، ظهور آن بندگى است كه خداوند هدف خلقت انسان ها قرار داده است، و حال كه فاطمه زهرا (س) مظهر بالفعل آن بندگى است كه نبوت و امامت براى ظهور آن پديد آمده اند، پس اگر نظر به فعليت كامل بندگى كه همان فاطمه زهرا (س) است نبود، اصلًا خداوند نبوّت و امامتى را اراده نمى كرد و لذا است كه مى توان نتيجه گرفت فاطمه زهرا (س) مظهر كامل بندگى است.
بايد توجّه داشت كه اين روايت نمى خواهد مقام عبوديت پيامبر و على (ع) را نفى كند، زيرا خداوند در توصيف رسول الله (ص) صفت «عَبْدُهُ» را بر صفت «رَسُولُهُ» مقدم مى دارد و در واقع عبوديت محض رسول الله (ص) را تأييد كرده است، ولى در پيامبرخدا (ص) عبوديت و نبوت و در على (ع) عبوديت و امامت جمع است و چون خداوند در خلقت انسان، نظر به عبوديت او دارد و فاطمه زهرا (س) نمونه ى صريح و روشن آن عبوديت است، روايت مى فرمايد: مقصد خلقتِ نبوّت و امامت، خلقت فاطمه زهرا (س) است و در واقع فاطمه (س) مظهر همان عبوديت پيامبر خدا (ص) است و محبت شديد پيامبر خدا (ص) به فاطمه زهرا (س) در همين راستا است كه در آينه ى وجود فاطمه (س) عبوديت خود را مى يابد و در