و عترت مطهرش (ع) قبل از خلقت عالم و مقدم بر آن، در حقيقت غيبيه نباشند و باز بتوانند بر عالم تصرف كنند؟ علاوه بر اين، هدف غايى در عالَم غيب مقدّم و در عالَم عين مؤخّر است، تا بشريت در عالم عين، به سوى آن حقيقت كه در عالم غيب به صورت بالفعل موجود است سير كند، چون غايت مفقود، محال است. «1» پس در واقع رسول خدا (ص) از يك قاعده ى اساسى كه در عالم تحقّق دارد خبر مى دهند كه در جاى خود بحث شده است.
عظمت كار از آن جهت است كه رسول خدا (ص) و ائمه ى هدى (ع) سعى دارند اصحاب خاص خود را متوجه چنين معارفى بنمايند كه چگونه اولياء الهى ماوراء خلقت آسمان ها و زمين، داراى مقام روحى و نورى هستند كه در آن مقام جسم ها در عين جسم بودن، داراى جنس روحى و معنوى هستند. جابر بن يزيد از اصحاب خاص امام باقر (ع) مى گويد؛ حضرت فرمودند:
«يَا جَابِرُ إِنَّ اللَّهَ أَوَّلَ مَا خَلَقَ خَلَقَ مُحَمَّداً (ص) وَ عِتْرَتَهُ الْهُدَاةَ الْمُهْتَدِينَ فَكَانُوا أَشْبَاحَ نُورٍ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ، قُلْتُ: وَ مَا الْأَشْبَاحُ؟ قَالَ: ظِلُّ النُّورِ، أَبْدَانٌ نُورَانِيَّةٌ بِلَا أَرْوَاحٍ وَ كَانَ مُؤَيَّداً بِرُوحٍ وَاحِدَةٍ وَ هِيَ رُوحُ الْقُدُسِ فَبِهِ كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ وَ عِتْرَتُهُ وَ لِذَلِكَ خَلَقَهُمْ حُلَمَاءَ عُلَمَاءَ بَرَرَةً أَصْفِيَاءَ يَعْبُدُونَ اللَّهَ بِالصَّلَاةِ وَ الصَّوْمِ وَ السُّجُودِ وَ التَّسْبِيحِ وَ التَّهْلِيلِ وَ يُصَلُّونَ