گفت اين غذايى را كه به دست آورديم تقسيم كن. گرگ ناشى گرى كرد و گفت: قربان! شما كه خيلى بزرگيد، اين گاو مال شما باشد. من هم كه متوسطم، بز را بر مى دارم و اين روباه هم كه كوچك است، خرگوش مال او باشد. شير بسيار عصبانى شد، و بالاخره گرگ را كشت.
شيرگفت اى گرگ چون گفتى، بگو چون كه من باشم توگويى ما و تو
گفت پيش آ، كس خرى چون تو نديد پيشش آمد پنجه زد او را دريد
چون نبودى فانى اندر پيش من فرض آمد مر تو را گردن زدن
شير روى به روباه كرد و گفت: حالا تو تقسيم كن.
بعد از آن رو شير بر روباه كرد گفت اين را بخش كن از بهرخَورد
سجده كرد وگفت: كاين گاو سمين چاشت خُورْدَتْ باشداى شاه مهين
وين بُز از بهر ميانه روز را يَخْنِه اى باشد شه پيروز را
و آن دگر خرگوش بهر شام هم شب چره، اى شاه با لطف و كرم
روباه گفت: شما صبح كه سرحال هستيد گاو را بخوريد. ظهر هم بُز را بخوريد و شب هم كه مى خواهيد بخوابيد، خرگوش را بخوريد كه غذايتان سنگين نباشد.
اصطلاح «شير» در عرفان؛ يعنى خدا، و عارف متوجه است همه چيز دست خداست و همه هم مال خداست. در اين جا در واقع خداوند به بنده كامل خود كه همه چيز را به خدا نسبت مى دهد، مى گويد:
گفت اى روبه تو عدل آموختى اين چنين قسمت ز كه آموختى
ازكجا آموختى اين، اى بزرگ؟ گفت اى شاه جهان از حال گرگ