آن ها وحى كرديم. پس طبق اين آيه، فعل آن ها، عين وحى الهى است و اين مقام عجيبى است كه عمل آن ها عيناً وحى الهى است، نه اين كه به آن ها دستورى داده باشند و آن ها طبق دستور عمل كنند. اين مسئله اى است جدا، ولى مقام امام چيز ديگرى است، همان است كه قرآن مى فرمايد: «اوْحَيْنا الَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرات» يعنى «فعل خير» را به آن ها وحى مى كنيم، نه اين كه دستور بدهيم فعل خير انجام دهند، و مقام امام زمان (عج) از اين نوع مقام است، چون همان طور كه در تفسير آيه 124 سوره بقره مطرح است، ائمه شيعه كه فرزندان ابراهيم (ع) هستند، همگى داراى مقام امامتى هستند كه قرآن از آن سخن مى گويد.
مبنا و چگونگى رؤيت امام (ع)
انسان با رياضت كشيدن لايق رؤيت مى شود. روحش بالا و بالاتر مى رود و مى تواند حضرت را رؤيت كند، البته اين بدين معنا نيست كه هركس مدعى رؤيت حضرت شد مورد تأييد باشد و ما از نقش خيالات اين افراد غافل باشيم. ولى چنانچه به واقع رؤيت آن حضرت واقع شد اين رؤيت ناگهان تبديل به غيبت حضرت مى گردد. سؤالى كه مطرح مى شود اين است كه امام در آن حالت كه يك مرتبه غايب شدند كجا رفتند؟ آيا پشت سنگ و ديوارى مخفى شدند؟ جواب اين است كه خير! امام هيچ جا مخفى نشدند، بلكه همان طور كه از افق جان آن فرد ظهور كردند، از همان افق غايب شدند، حضرت از درون آن فرد طلوع كردند و آن فرد با چشم باطن حضرت را ديد و با گوش باطن، صداى حضرت را شنيد و از