إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى (۱۶) اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ (۱۷) فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ (۱۸) وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ (۱۹) فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ (۲۰) فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ (۲۱) ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ (۲۲) فَحَشَرَ فَنَادَىٰ (۲۳) فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ (۲۴) فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ (۲۵) إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ (۲۶) أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا (۲۷) رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا (۲۸) وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا (۲۹) وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا (۳۰) أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا (۳۱) وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا (۳۲) مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (۳۳) فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ (۳۴) يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ (۳۵) وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ (۳۶) فَأَمَّا مَن طَغَىٰ (۳۷) وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (۳۸) فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (۳۹) وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ (۴۰) فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ (۴۱) يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا (۴۲) فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا (۴۳) إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا (۴۴) إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا (۴۵) كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا (۴۶)
در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدس «طوى» ندا داد (و گفت): (۱۶) به سوى فرعون برو که طغیان کرده است. (۱۷) و به او بگو: «آیا مى خواهى پاکیزه شوى؟! (۱۸) و من تو را به سوى پروردگارت هدایت کنم تا (از نافرمانى او) بترسى؟!» (۱۹) سپس موسى بزرگترین معجزه را به او نشان داد. (۲۰) امّا او تکذیب و عصیان کرد. (۲۱) سپس روى گردان شد و (براى محو آیین حق) تلاش نمود! (۲۲) و (ساحران را) جمع کرد و (مردم را) دعوت نمود. (۲۳) و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم.» (۲۴) از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت. (۲۵) به یقین در این عبرتى است براى کسى که (از نافرمانى خدا) بترسد. (۲۶) آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکل تر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟! (۲۷) سقف آن رابرافراشت و آن را نظام بخشید، (۲۸) و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود. (۲۹) و زمین را بعد از آن گسترش داد، (۳۰) و از آن آب و گیاهش را بیرون آورد، (۳۱) و کوهها را استوار ساخت. (۳۲) همه اینها براى بهره گیرى شما و چهارپایانتان است. (۳۳) هنگامى که آن حادثه وحشتناک بزرگ رخ دهد، (۳۴) در آن روز انسان به یاد کوششهایش مى افتد، (۳۵) و دوزخ براى هر بیننده اى آشکار مى گردد. (۳۶) امّا آن کسى که طغیان کرده، (۳۷) و زندگى دنیا را (بر آخرت) مقدّم داشته، (۳۸) به یقین دوزخ جایگاه اوست. (۳۹) و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوا باز دارد، (۴۰) به یقین بهشت جایگاه اوست. (۴۱) و از تو درباره قیامت مى پرسند که در چه زمانى واقع مى شود؟ (۴۲) تو را با یادآورى زمان آن چه کار؟! (۴۳) نهایت آن به سوى پروردگارتواست. (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست). (۴۴) تو فقط بیم دهنده کسانى هستى که از آن مى ترسند (و آمادگى پذیرش دارند). (۴۵) در آن روز که قیامت را مى بینند احساس مى کنند که گویا توقّفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهى یا صبحگاهى بیشتر نبوده است. (۴۶)