وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْحُبُكِ (۷) إِنَّكُمْ لَفِي قَوْلٍ مُّخْتَلِفٍ (۸) يُؤْفَكُ عَنْهُ مَنْ أُفِكَ (۹) قُتِلَ الْخَرَّاصُونَ (۱۰) الَّذِينَ هُمْ فِي غَمْرَةٍ سَاهُونَ (۱۱) يَسْأَلُونَ أَيَّانَ يَوْمُ الدِّينِ (۱۲) يَوْمَ هُمْ عَلَى النَّارِ يُفْتَنُونَ (۱۳) ذُوقُوا فِتْنَتَكُمْ هَٰذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تَسْتَعْجِلُونَ (۱۴) إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (۱۵) آخِذِينَ مَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُحْسِنِينَ (۱۶) كَانُوا قَلِيلًا مِّنَ اللَّيْلِ مَا يَهْجَعُونَ (۱۷) وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (۱۸) وَفِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (۱۹) وَفِي الْأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ (۲۰) وَفِي أَنفُسِكُمْ ۚ أَفَلَا تُبْصِرُونَ (۲۱) وَفِي السَّمَاءِ رِزْقُكُمْ وَمَا تُوعَدُونَ (۲۲) فَوَرَبِّ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ (۲۳) هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ ضَيْفِ إِبْرَاهِيمَ الْمُكْرَمِينَ (۲۴) إِذْ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَقَالُوا سَلَامًا ۖ قَالَ سَلَامٌ قَوْمٌ مُّنكَرُونَ (۲۵) فَرَاغَ إِلَىٰ أَهْلِهِ فَجَاءَ بِعِجْلٍ سَمِينٍ (۲۶) فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ قَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ (۲۷) فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً ۖ قَالُوا لَا تَخَفْ ۖ وَبَشَّرُوهُ بِغُلَامٍ عَلِيمٍ (۲۸) فَأَقْبَلَتِ امْرَأَتُهُ فِي صَرَّةٍ فَصَكَّتْ وَجْهَهَا وَقَالَتْ عَجُوزٌ عَقِيمٌ (۲۹) قَالُوا كَذَٰلِكِ قَالَ رَبُّكِ ۖ إِنَّهُ هُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ (۳۰)
قسم به آسمان که داراى چین و شکنهاى زیباست، (۷) که شما (درباره قیامت) در گفتار مختلفى هستید! (۸) (تنها) کسى از (ایمان به) آن منحرف مى شود که (از قبول حق) سرباز زده است. (۹) کشته باد دروغگویان. (۱۰) همانها که در جهل و غفلت فرو رفته اند، (۱۱) و پیوسته سؤال مى کنند: «روز جزا کى فرا مى رسد؟!» (۱۲) (بگو: آرى) همان روزى است که آنها را بر آتش عذاب مى کنند! (۱۳) (و گفته مى شود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزى است که براى آن شتاب داشتید! (۱۴) به یقین، پرهیزگاران در باغهاى بهشتى و در میان چشمه ها قرار دارند، (۱۵) و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت مى دارند، زیرا پیش از آن (در سراى دنیا) از نیکوکاران بودند. (۱۶) آنها کمى از شب را مى خوابیدند، (۱۷) و در سحرگاهان استغفار مى کردند، (۱۸) و در اموال آنها حقّى براى سائل و محروم بود. (۱۹) و در زمین آیاتى براى جویندگان یقین است، (۲۰) و در وجود شما (نیز آیاتى است); آیا نمى بینید؟! (۲۱) و روزىِ شما در آسمان است و نیز آنچه شما وعده داده مى شوید. (۲۲) سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همان گونه که شما سخن مى گویید! (۲۳) آیا خبر مهمانهاى گرامى ابراهیم به تو رسیده است؟! (۲۴) در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که گروهى ناآشنایید!» (۲۵) سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده اى را براى آنها) آورد، (۲۶) و نزدیک آنها گذارد، (ولى با تعجب دید دست به سوى غذا نمى برند) گفت: «چرا نمى خورید؟!» (۲۷) و (چون غذا نخوردند) از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما فرستادگان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولّد پسرى دانا دادند. (۲۸) در این هنگام همسرش جلو آمد در حالى که (از خوشحالى و تعجّب) فریاد مى کشید، به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسرى خواهم آورد با اینکه) پیرزنى نازا هستم؟!» (۲۹) گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست.» (۳۰)