وَإِذَا حُشِرَ النَّاسُ كَانُوا لَهُمْ أَعْدَاءً وَكَانُوا بِعِبَادَتِهِمْ كَافِرِينَ (۶) وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ هَٰذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ (۷) أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ ۖ قُلْ إِنِ افْتَرَيْتُهُ فَلَا تَمْلِكُونَ لِي مِنَ اللَّهِ شَيْئًا ۖ هُوَ أَعْلَمُ بِمَا تُفِيضُونَ فِيهِ ۖ كَفَىٰ بِهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ ۖ وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ (۸) قُلْ مَا كُنتُ بِدْعًا مِّنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ ۖ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ (۹) قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِن كَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَكَفَرْتُم بِهِ وَشَهِدَ شَاهِدٌ مِّن بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَىٰ مِثْلِهِ فَآمَنَ وَاسْتَكْبَرْتُمْ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (۱۰) وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا لَوْ كَانَ خَيْرًا مَّا سَبَقُونَا إِلَيْهِ ۚ وَإِذْ لَمْ يَهْتَدُوا بِهِ فَسَيَقُولُونَ هَٰذَا إِفْكٌ قَدِيمٌ (۱۱) وَمِن قَبْلِهِ كِتَابُ مُوسَىٰ إِمَامًا وَرَحْمَةً ۚ وَهَٰذَا كِتَابٌ مُّصَدِّقٌ لِّسَانًا عَرَبِيًّا لِّيُنذِرَ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَبُشْرَىٰ لِلْمُحْسِنِينَ (۱۲) إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (۱۳) أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (۱۴)
و هنگامى که مردم محشور مى شوند، معبودهاى آنها دشمنانشان خواهند بود; و (حتى) عبادت آنها را انکار مى کنند! (۶) هنگامى که آیات روشن ما بر آنان خوانده مى شود، کافران در برابر حقّى که براى آنها آمده مى گویند: «این سحرى آشکار است.» (۷) بلکه آنها مى گویند: «آن (آیات) را بر خدا افترا بسته است!» بگو: «اگر من آن را به دروغ (به خدا) نسبت داده باشم (لازم است مرا رسوا کند و) شما نمى توانید در برابر خداوند از من دفاع کنید. او کارهایى را که شما در آن وارد مى شوید بهتر مى داند; همین بس که او گواه میان من و شما باشد; و او آمرزنده و مهربان است.» (۸) بگو: «من پیامبر نوظهورى نیستم; (که با سایر پیامبران متفاوت باشم) و نمى دانم با من و شما چه خواهد شد; من تنها از آنچه بر من وحى مى شود پیروى مى کنم، و جز انذار کننده آشکارى نیستم.» (۹) بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن کافر شوید، در حالى که شاهدى از بنى اسرائیل بر آن شهادت دهد، و او ایمان آورد و شما استکبار کنید (و ایمان نیاورید، چه کسى گمراهتر از شما خواهد بود)؟! خداوند گروه ستمکاران را هدایت نمى کند.» (۱۰) کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: «اگر (اسلام) چیز خوبى بود، هرگز آنها در پذیرش آن بر ما پیشى نمى گرفتند.» و چون خودشان بوسیله آن هدایت نشدند مى گویند: «این یک دروغ (و افسانه اى) قدیمى است.» (۱۱) و پیش از آن، کتاب موسى که پیشوا و رحمت بود (نشانه هاى قرآن رابیان کرده)، و این کتابى است که هماهنگ با نشانه هاى آن [= تورات] است در حالى که به زبان عربى و فصیح و گویاست، تا ستمکاران را انذار کند و براى نیکوکاران بشارتى باشد. (۱۲) کسانى که گفتند: «پروردگار ما «خداوند یگانه» است»، سپس استقامت کردند، نه ترسى بر آنان است و نه اندوهگین مى شوند. (۱۳) آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مى مانند; این پاداش اعمالى است که انجام مى دادند. (۱۴)