۞ إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ ۚ وَمَا تَخْرُجُ مِن ثَمَرَاتٍ مِّنْ أَكْمَامِهَا وَمَا تَحْمِلُ مِنْ أُنثَىٰ وَلَا تَضَعُ إِلَّا بِعِلْمِهِ ۚ وَيَوْمَ يُنَادِيهِمْ أَيْنَ شُرَكَائِي قَالُوا آذَنَّاكَ مَا مِنَّا مِن شَهِيدٍ (۴۷) وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُوا يَدْعُونَ مِن قَبْلُ ۖ وَظَنُّوا مَا لَهُم مِّن مَّحِيصٍ (۴۸) لَّا يَسْأَمُ الْإِنسَانُ مِن دُعَاءِ الْخَيْرِ وَإِن مَّسَّهُ الشَّرُّ فَيَئُوسٌ قَنُوطٌ (۴۹) وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ رَحْمَةً مِّنَّا مِن بَعْدِ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ هَٰذَا لِي وَمَا أَظُنُّ السَّاعَةَ قَائِمَةً وَلَئِن رُّجِعْتُ إِلَىٰ رَبِّي إِنَّ لِي عِندَهُ لَلْحُسْنَىٰ ۚ فَلَنُنَبِّئَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِمَا عَمِلُوا وَلَنُذِيقَنَّهُم مِّنْ عَذَابٍ غَلِيظٍ (۵۰) وَإِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأَىٰ بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاءٍ عَرِيضٍ (۵۱) قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِن كَانَ مِنْ عِندِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُم بِهِ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ (۵۲) سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ (۵۳) أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِّن لِّقَاءِ رَبِّهِمْ ۗ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُّحِيطٌ (۵۴)
علم به قیامت (و لحظه وقوع آن) تنها به خدا باز مى گردد; هیچ میوه اى از غلاف خود خارج نمى شود، و هیچ ماده اى باردار نمى گردد ووضع حمل نمى کند مگر به علم او; و آن روز که آنها را ندا مى دهد کجایند همتایانى که براى من مى پنداشتید؟! مى گویند: «(پروردگارا!) ما اعلام داشتیم که هیچ گواهى (بر گفته خود) نداریم.» (۴۷) و همه معبودانى را که قبلاً مى خواندند از نظر آنها گم و پنهان مى شوند; و مى دانند هیچ گریزگاهى ندارند. (۴۸) انسان هرگز از درخواست نیکى (و نعمت) خسته نمى شود; و اگر شرّ و بدى به او رسد، بسیار مأیوس و نومید مى گردد. (۴۹) و هرگاه بعد از ناراحتى که به او رسیده رحمتى از سوى خود به او بچشانیم مى گوید: «این بخاطر شایستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمى کنم قیامت برپا شود; و (بفرض که قیامتى باشد،) هرگاه به سوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او بهترین پاداش است. ما کافران را از اعمالى که انجام داده اند (بزودى) آگاه خواهیم کرد و از عذاب شدید به آنها مى چشانیم. (۵۰) و هرگاه به انسان (غافل و بى خبر) نعمت دهیم، روى مى گرداند و با حال تکبّر (از حق) دور مى شود; ولى هرگاه بدى (و مختصر ناراحتى) به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر (براى برطرف شدن آن) دارد. (۵۱) بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن کافر شوید، چه کسى گمراهتر خواهد بود از کسى که در مخالفت شدیدى (با آن) قرار دارد؟! (۵۲) بزودى نشانه هاى خود را در اطراف عالم و در درون جانشان به آنها نشان مى دهیم تا براى آنان آشکار گردد که او حق است; آیا کافى نیست که پروردگارت بر همه چیز شاهد و گواه است؟! (۵۳) آگاه باشید که آنها از لقاى پروردگارشان در شک و تردیدند; و آگاه باشید که او بر همه چیز احاطه دارد.» (۵۴)