وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (۵۶) قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاءَ أَن يَتَّخِذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِيلًا (۵۷) وَتَوَكَّلْ عَلَى الْحَيِّ الَّذِي لَا يَمُوتُ وَسَبِّحْ بِحَمْدِهِ ۚ وَكَفَىٰ بِهِ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا (۵۸) الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۚ الرَّحْمَٰنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِيرًا (۵۹) وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمَٰنِ قَالُوا وَمَا الرَّحْمَٰنُ أَنَسْجُدُ لِمَا تَأْمُرُنَا وَزَادَهُمْ نُفُورًا ۩ (۶۰) تَبَارَكَ الَّذِي جَعَلَ فِي السَّمَاءِ بُرُوجًا وَجَعَلَ فِيهَا سِرَاجًا وَقَمَرًا مُّنِيرًا (۶۱) وَهُوَ الَّذِي جَعَلَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَةً لِّمَنْ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوْ أَرَادَ شُكُورًا (۶۲) وَعِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا (۶۳) وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَقِيَامًا (۶۴) وَالَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ ۖ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا (۶۵) إِنَّهَا سَاءَتْ مُسْتَقَرًّا وَمُقَامًا (۶۶) وَالَّذِينَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ يُسْرِفُوا وَلَمْ يَقْتُرُوا وَكَانَ بَيْنَ ذَٰلِكَ قَوَامًا (۶۷)
(اى پیامبر!) ما تو را جز بشارت دهنده و بیم دهنده نفرستادیم. (۵۶) بگو: «من در برابر آن (ابلاغ آیین خدا) از شما هیچ گونه پاداشى نمى طلبم; مگر کسى که بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزیند (و این پاداش من است.)» (۵۷) و توکّل کن بر آن زنده اى که هرگز نمى میرد; و تسبیح و حمد او را بگو; و همین بس که او از گناهان بندگانش آگاه است. (۵۸) همان کسى که آسمانها و زمین و آنچه را میان این دو وجود دارد، در شش روز[= شش دوران]آفرید; سپس بر عرش (قدرت و تدبیر جهان هستى) قرار گرفت، او خداوندِ رحمان است; از او بخواه که از همه چیز آگاه است. (۵۹) و هنگامى که به آنان گفته شود: «براى خداوند رحمان سجده کنید. » مى گویند: «رحمان چیست؟! (ما اصلا رحمان را نمى شناسیم!) آیا براى چیزى سجده کنیم که تو به ما دستور مى دهى؟!» (این سخن را مى گویند) و بر نفرتشان افزوده مى شود. (۶۰) زوال ناپذیر و پر برکت است کسى که در آسمان منزلگاههایى براى ستارگان قرار داد; و در میان آن، چراغ روشن (خورشید) و ماه تابان آفرید. (۶۱) و او همان کسى است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرار داد براى کسى که بخواهد متذکّر شود یا شکرگزارى کند (و آنچه را در روز کوتاهى کرده در شب انجام دهد و به عکس). (۶۲) بندگان (خاصّ) خداوند رحمان، کسانى هستند که آرام و بى تکبّر بر زمین راه مى روند; و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مى گویند (و با بزرگوارى مى گذرند); (۶۳) کسانى که شبانگاه براى پروردگارشان سجده و قیام مى کنند; (۶۴) و کسانى که مى گویند: «پروردگارا! عذاب جهنم را از ما برطرف گردان، که عذابش سخت و پر دوام است. (۶۵) به یقین جهنم، بد جایگاه و بد محلِّ اقامتى است!» (۶۶) و کسانى که هر گاه انفاق کنند، نه اسراف و زیاده روى دارند مى نمایند و نه سختگیرى; بلکه در میان این دو، حدّ اعتدالى دارند. (۶۷)