يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (۹۸) وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (۹۹) ذَٰلِكَ مِنْ أَنبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ (۱۰۰) وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِن ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مِن شَيْءٍ لَّمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ (۱۰۱) وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ (۱۰۲) إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِّمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَّجْمُوعٌ لَّهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَّشْهُودٌ (۱۰۳) وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَّعْدُودٍ (۱۰۴) يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ (۱۰۵) فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ (۱۰۶) خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِّمَا يُرِيدُ (۱۰۷) ۞ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (۱۰۸)
روز قیامت، او در پیشاپیش قومش خواهد بود; و (به جاى چشمه هاى زلال بهشت) آنها را وارد آتش مى کند; و چه بد آبشخورى است (آتش)، که بر آن وارد مى شوند! (۹۸) آنان در این جهانو روز قیامت، لعنتى به دنبال دارند; و چه بد عطایى است (لعن و دورى از رحمت خدا)، که نصیب آنان مى شود! (۹۹) این از اخبار شهرهاو آبادیهاست که مابراى تو شرح مى دهیم; که بعضى (هنوز) برپا هستند، و بعضى درو شده اند (و از میان رفته اند). (۱۰۰) ما به آنها ستم نکردیم; بلکه آنها خودشان بر خویشتن ستم روا داشتند; و هنگامى که فرمان (مجازات) پروردگارت فرا رسید، معبودهایى را که غیر از خدا مى خواندند، آنها را نجات نبخشیدند; وجز بر هلاکت آنان نیفزودند. (۱۰۱) و اینچنین است مجازات پروردگار تو، هنگامى که (مردم) شهرها و آبادیها را مجازات مى کند، در حالى که آنها ستمکارند! به یقین مجازات او، دردناک و شدید است! (۱۰۲) در این (سرگذشت پیشینیان)، نشانه اى است براى کسى که از عذاب آخرت مى ترسد; همان روزى که مردم در آن جمع آورى مى شوند،و روزى که همه آن را مشاهده مى کنند. (۱۰۳) و ما آن (مجازات) را، جز تا زمان محدودى، تأخیر نمى اندازیم! (۱۰۴) آن روز که (قیامت و زمان مجازات) فرارسد،هیچ کس جز به اجازه او سخن نمى گوید; گروهى از آنها بدبختند و گروهى سعادتمند. (۱۰۵) امّا کسانى که بدبخت شدند، در آتشند; و براى آنان در آن جا، ناله هاى دردناک و نعره هاى طولانى است; (۱۰۶) تا آسمانها و زمین برپاست، جاودانه در آن خواهند ماند; مگر آنچه پروردگارت بخواهد. به یقین پرورگارت آنچه را بخواهد انجام مى دهد. (۱۰۷) امّا کسانى که سعادتمند شدند، تا آسمانها و زمین برپاست، جاودانه در بهشت خواهند ماند; مگر آنچه پروردگارت بخواهد. (این) بخششى است قطع نشدنى. (۱۰۸)