و ناسزا و خشونت از هم جدا نشوند، بلکه با حسن خلق و مهربانى و نیکویى یکدیگر را ترک کنند.
زن و شوهرى که از آن ها شناخت کافى داشتم، توافق اخلاقى نداشتند و تلاش ها براى بازگشت آن ها به زندگى مشترک نتیجه اى نداد و در نهایت تصمیم به جدایى گرفتند، امّا برخلاف بسیارى از خانواده ها، که در چنین مواقعى از خشونت استفاده کرده و سوء رفتار دارند، جعبه شیرینى تهیّه کرده و میان حاضران تقسیم نمودند و در کمال احترام به همدیگر و دیگران، از هم جدا شدند. یعنى اکنون که به خطّ پایان زندگى مشترک رسیده و چاره اى جز جدایى نداریم، بدگویى نمى کنیم و به یک دیگر ناسزا نمى گوییم و به یکدیگر نسبت هاى ناروا نمى دهیم، بلکه با رعایت مسائل شرعى واخلاقى و به تعبیر قرآن مجید: «به نیکى» از هم جدا مى شویم. رعایت این مسایل نه تنها در زندگى زناشویى، بلکه در پایان هر گونه شراکت دیگر نیز شایسته و بایسته است.
احساس مسئولیّت در برابر اختلافات
حقیقتاً این گونه دستورات خداوند بسیار عالى و مترقى است وچنانچه بزرگترهاى فامیل مسئولیت پذیر باشند و به موقع اقدام کنند و فقط رضاى خدا را در نظر بگیرند مشکل حل مى شود. اشکال کار در این است که دخالت نمى کنند و با عذرهایى همچون: