ظاهر کرد، به گونه اى که هر وقت زکریا (علیه السلام) نزد او در محراب عبادت مى رفت، غذاى مخصوصى در آن جا مى دید و از وى مى پرسید: این غذاها را از کجا آورده اى؟ مریم (علیها السلام) مى گفت: این ها از سوى خداست، خداوند به هر کس که بخواهد روزى فراوان عنایت مى کند».(1)
آرى، کار انبیاى الهى باغبانى است. آن بزرگواران نهال وجود انسان ها را پرورش مى دهند، عوامل رشد آن را مهیّا ساخته، و آفات و موانع رشد و بالندگى اش را از بین مى برند، تا نهال وجود انسان به شجره طیبّه اى تبدیل شود که اصل آن ثابت و استوار و شاخه هاى آن در آسمان است و دیگران از ثمراتش بهره مند مى شوند.
معدن ها و معدن شناسان
در روایات از انسان ها تعبیر به «معدن» شده است؛ یعنى پیامبران الهى (علیهم السلام) تولید کننده نیستند؛ بلکه معادن وجود انسان ها را استخراج مى کنند. به دو نمونه از این روایات توجّه فرمایید:
نمونه اوّل: کارهاى چهارگانه پیامبران الهى (علیهم السلام)
حضرت على (علیه السلام) در خطبه اوّل نهج البلاغه، پس از اشاره به آفرینش آسمان و زمین، درباره بعثت پیامبران (علیهم السلام) سخن مى کند.