ونیمه دیگر آن تاریک است، و این از معجزات علمى قرآن محسوب مى شود ولذا خورشید را سراج و ماه را نور معّرفى کرده است.
به هر حال شاهد ما در (وَاللَّهُ أَنْبَتَکُمْ مِنَ الأَرْضِ نَباتاً) مى باشد، که نشان مى دهد انسان به منزله گیاه و درخت است و پیامبران الهى بسان باغبان اند. بنابراین، کار آن ها آفرینش سعادت نیست؛ بلکه پرورش بذرهایى است که خداوند در وجود انسان نهاده است. باید آن بذرها پرورش داده شود، آبیارى گردد، آفت آن برطرف شود، شاخه هاى اضافه هرس گردد و خلاصه آنچه براى پرورش استعدادهاى انسان لازم است انجام شود.
ب) پرورش انسان توسّط پیامبران (علیهم السلام)
خداوند متعال در داستان حضرت مریم (علیها السلام) چنین مى فرماید: (فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنْبَتَهَا نَبَاتًا حَسَنًا)؛ «خداوند او (مریم) را به طرزنیکویى پذیرفت و به طرز شایسته اى رویانید (و پرورش داد)».(1)
طبق این آیه شریفه، وجود حضرت مریم (علیها السلام) به درختى برومند تشبیه شده، که حضرت زکریّا (علیه السلام) باغبان آن بوده است. آن پیامبر بزرگ استعدادهاى درونى وجود مریم (علیها السلام) را پرورش داد و آن ها را