قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام عَظِّمُوا كِبَارَكُمْ وَ صِلُوا أَرْحَامَكُمْ وَ لَيْسَ تَصِلُونَهُمْ بِشَيْ ءٍ أَفْضَلَ مِنْ كَفِّ الْأَذَى عَنْهُمْ.
بَابُ أُخُوَّةِ الْمُؤْمِنِينَ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ بَنُو أَبٍ وَ أُمٍّ وَ إِذَا ضَرَبَ عَلَى رَجُلٍ مِنْهُمْ عِرْقٌ سَهِرَ لَهُ الْآخَرُونَ.
2- عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِيِّ قَالَ تَقَبَّضْتُ بَيْنَ يَدَيْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ رُبَّمَا حَزِنْتُ مِنْ غَيْرِ مُصِيبَةٍ تُصِيبُنِى أَوْ أَمْرٍ يَنْزِلُ بِى حَتَّى يَعْرِفَ ذَلِكَ أَهْلِى فِى وَجْهِى وَ صَدِيقِى فَقَالَ نَعَمْ يَا جَابِرُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ طِينَةِ الْجِنَانِ وَ أَجْرَى فِيهِمْ مِنْ رِيحِ رُوحِهِ فَلِذَلِكَ الْمُؤْمِنُ أَخُو الْمُؤْمِنِ لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ فَإِذَا أَصَابَ رُوحاً مِنْ تِلْكَ الْأَرْوَاحِ فِى بَلَدٍ مِنَ الْبُلْدَانِ حُزْنٌ حَزِنَتْ هَذِهِ لِأَنَّهَا مِنْهَا.
(2040)3- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ
3- امام صادق (ع) فرمود: سالمندان خود را بزرگ داريد و با ارحام خود صله كنيد، وصله رحمى بهتر از آزار نرساندن بآنها نيست.
باب: برادرى اهل ايمان با يكديگر
1- امام صادق (ع) فرمود: اهل ايمان برادر يكديگرند و فرزندان يك پدر و مادر باشند و چون از مردى رگى زده شود برايش بيدار خوابى كشند. (چنانچه گاهى مؤمنى را شب خواب نبرد و سپس معلوم شود كه بيكى از برادران ايمانيش بلائى رسيده است).
2-جابر جعفى گويد: در برابر امام باقر (ع) بودم كه دل گرفته شدم، بحضرت عرضكردم: گاهى بدون اينكه مصيبتى بمن رسد يا ناراحتى بسرم ريزد، اندوهگين مى شوم تا آنجا كه خانواده و دوستم اثرش را در رخسارم مشاهده كنند، فرمود:
آرى اى جابر خداى عزوجل مؤمنين را از طينت بهشتى آفريد و از نسيم روح خويش در آنها جارى ساخت، از اينرو است كه مؤمن است، (زيرا طينت بمنزله پدر و نسيم بجاى مادر است) پس هرگاه بيكى از آن ارواح در شهرى اندوهى رسد، آن روح ديگر اندهگين شود، زيرا از جنس اوست.