همه انسانيّت از «عين الانسان» است. پس هرقدر از كمالات حقيقى كه مربوط به حقيقت ما يعنى بُعد انسانى ما است در ما جارى است از طريق امام زمان (عج) بر جان ما جارى مى شود، به شرطى كه طلب ما، طلب انسانى باشد و توجه ما هم به انسان كامل باشد. همچنان كه اگر جامعه بخواهد به روش انسانى آباد شود و بنده هاى خدا به واقع احيا گردند بايد انسان كامل ظهور بفرمايند و لذا در دعاى عهد از حضرت حق تقاضا مى كنى:
«وَاعْمُرِاللّهُمَّ بِهِ بِلادَكَ وَاحْيِ بِهِ عِبادَك»
خدايا شهرهايت را با نور وجود امام زمان (عج) آباد گردان و بنده هايت را با نور وجود حضرت زنده بدار.
يكى از راه هاى ارتباط با عين الانسان، دعاى عزيز ندبه است. شما در اين دعا مى خوانيد:
«ايْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْارضِ وَ السَّماءِ»
وقتى انسان مى نشيند و حساب مى كند مى بيند هيچ چيز به دردش نمى خورد، نه مال نه رفاه و نه مدرك و نه هيچ كدام از اين امكانات دنيايى، مى بيند كه فقط انسانيّت به دردش مى خورد كه اين هم بستگى دارد به نظر حضرت حجّت (عج) به قلب انسان، اين جاست كه از عمق جان ندا سرمى دهد:
«ايْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْارضِ وَ السَّماءِ»
اين نداى بنده مضطرّى است كه مى گويد اى خدا! كو آن واسطه بين آسمان و زمين؟ كه حقايق غيبى عالم معنى را به سوى ارض و قلب سالكان سير مى دهد.
«ايْنَ بابُ اللهِ الَّذِي مِنْهُ يُؤْتي»
كجاست آن دريچه الهى كه از آن مى توان به سوى خدا رفت. كو آن دريچه ارتباط من با حق؟