معارف بوک

 (1)- خداوند در آيه 9 سوره حجر مى فرمايد: «انّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ انّا لَهُ لَحافِظُون»؛ يعنى ما ذكر را خودمان نازل كرديم و حتماً خودمان هم آن را حفظ مى كنيم.
 (2)- «صحيح بخارى»، كتاب العلم، باب كتابةالعلم و شرح بخارى كرمانى، ج اوّل، ص 127.
 (3)- ابن ابى الحديد به نقل از كتاب «تاريخ بغداد» اثر احمدبن ابى طيفور، چنين نقل مى كند كه ابن عباس گفت: زمانى در آغاز خلافتِ عمر، بر او وارد شدم. او به خوردن خرما مشغول بود و مرا دعوت به خوردن كرد و من خرمايى برداشتم و خوردم. از من پرسيد: عبدالله از كجا مى آيى؟ گفتم از مسجد، گفت: پسر عمّت را چگونه ترك كردى؟ من گمان كردم مقصودش عبدالله بن جعفر است، اما او گفت كه مقصودش «عظيم اهل البيت» است. من گفتم، مشغول آبيارى نخل هاى بنى فلان بود و در همان حال قرآن مى خواند. پرسيد: آيا در سر او هنوز در باره خلافت انديشه اى هست؟ گفتم: آرى. گفت: آيا بر اين باور است كه رسول خدا (ص) او را منصوب كرده؟ گفتم: آرى، به علاوه من از پدرم (عباس) در اين باره پرسيدم، او نيز تأييد كرد. عمر گفت: آرى از رسول خدا (ص) در باره وى مطلبى بود كه حجت نتواند بود. آن حضرت هنگام بيمارى، تصميم داشت تا به اسم او تصريح كند، اما من به خاطر اسلام از اين كار ممانعت كردم، زيرا هيچ گاه قريش بر او اجتماع نمى كردند و اگر او بر سر كار مى آمد عرب از سراسر نقاط به مخالفت با او مى پرداخت. رسول خدا (ص) از تصميم درونى من آگاه شد و از اين كار خوددارى كرد (ابن ابى الحديد، ج 12، ص 21).
بنا به نقل بخارى و ابن واسعه: ابن عباس در حالى كه اشك چونان سيل بر گونه هايش جارى بود مى گفت: تمام مصيبت و بدبختى همان است كه با اختلاف و شلوغ كارى خود، مانع از نوشتن كتاب، توسط رسول خدا (ص) شدند و گفتند: رسول خدا هذيان مى گويد (تاريخ طبرى، ج 3، ص 193).