گناه، در مسیر انسان زاویه ای با مسیر حق باز کند؛ به طوری که با هر گام انسان را از خدا دورتر کند و سرانجام او را به کفر بکشاند؛ چنان که دیگر رفقای با ایمانش را در کنار خود نبیند و به معاشرت با آنها تمایلی نداشته باشد؛ بلکه رودرروی مومنان و اهل حق قرار گیرد. این خطر هر انسانی را تهدید میکند، مگر کسی که به خدا پناه برد و با یاری او و عنایت اولیایش از این خطر عظیم محفوظ بماند.
2ـ3. ایمان واقعی
یکی از آیاتی که صدیقه طاهره علیها السلام تلاوت فرمودند این آیه نورانی است: « إِن تَكْفُرُواْ أَنتُمْ وَمَن فِي الأَرْضِ جَمِيعاً فَإِنَّ اللّهَ لَغَنِيٌّ حَمِيدٌ »(145) «اگر شما و همه مردم روی زمین کافر شوید، پس به راستی خداوند، بی نیاز و شایسته ستایش است». ممکن است این پرستش به ذهن بیاید که چرا حضرت از کفر سخن به میان آورده اند؟ مگر مسلمانانی که مخاطب حضرت بودند قصد داشتند از حوزه اسلام خارج شوند؟! برای روشن شدن مقصود حضرت باید به معانی و اصطلاحات مختلف کفر و شرک توجه داشت. اینکه گفته میشود ممکن است بر اثر اصرار بر گناه سرانجام انسان به کفر کشیده شود، بدین معنا نیست که او آشکارا خدا، نبوت و معاد را انکار کند. البته گاهی ممکن است به چنین مراحلی نیز کشیده شود؛ چنان که در عصر حاضر نیز افرادی با آنکه اهل عبادت بودند، متاسفانه سرانجامشان به آنجا کشید که در همه حقایق تشکیک کردند. حتی تصریح کردند که هیچ دلیل عقلی ای نمی توان بر وجود خدا اقامه کرد؛ ولی لازمه هر کفری این نیست که انسان به طور صریح، خدا، پیغمبر و دین را انکار کند؛ بلکه اصطلاح کفر دو معنای اساسی دارد که لازم است به تفاوت آن دو توجه داشت: