مَنْصُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) يَقُولُ مَنْ كَفَّ يَدَهُ عَنِ النَّاسِ فَإِنَّمَا يَكُفُّ عَنْهُمْ يَداً وَاحِدَةً وَ يَكُفُّونَ عَنْهُ أَيْدِياً كَثِيرَةً.
7- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ زِيَادٍ التَّمِيمِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ(علیه السلام) الْقَرِيبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ وَ الْبَعِيدُ مَنْ بَعَّدَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُهُ لَا شَيْ ءَ أَقْرَبُ إِلَى شَيْ ءٍ مِنْ يَدٍ إِلَى جَسَدٍ وَ إِنَّ الْيَدَ تَغُلُّ فَتُقْطَعُ وَ تُقْطَعُ فَتُحْسَمُ.
بَابُ إِخْبَارِ الرَّجُلِ أَخَاهُ بِحُبِّهِ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ نَصْرِ بْنِ قَابُوسَ قَالَ قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِذَا أَحْبَبْتَ أَحَداً مِنْ إِخْوَانِكَ فَأَعْلِمْهُ ذَلِكَ فَإِنَّ إِبْرَاهِيمَ(علیه السلام) قَالَ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلى وَ لكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي.
سر مردم بردارد فقط يكدست از آنها باز داشته ولى (در مقابل) دستهاى بسيارى از آزار او خوددارى كنند.
7- امام صادق عليه السلام فرمود: كه حضرت مجتبى عليه السلام فرموده: خويش نزديك آنكس است كه مودت و دوستى او را نزديك كرده باشد اگر چه خويشاوندش دور باشد، و بيگانه و دور كسى است كه دوستى او را دور كرده است (و از نظر دوستى بيگانه باشد) اگر چه خويشاونديش نزديك باشد، و چيزى نزديكتر از دست به پيكر انسان نيست، و همين دست خيانت كند و بريده مى شود و اثر آن محو گردد.
باب آگاه كردن مرد برادر دينى خود را بدوستيش
1- نصر بن قابوس گويد: حضرت صادق (ع) بمن فرمود: هرگاه يكى از برادران (دينى) خود را دوست داشتى بآن آگاهش كن، زيرا ابراهيم عليه السلام عرضكرد: «بار پروردگارا بمن بنما كه چگونه مرده ها را زنده مى كنى فرمود مگر ايمان نياورده اى گفت چرا وليكن براى اينكه دلم مطمئن شود» (سوره بقره آيه 260).
شرح- مجلسى (ره) گويد: اين روايت مطابق است با آنچه در عيون در تفسير اين دو آيه وارد شده كه مقصود اطمينان يافتن بمقام دوستى است (پايان كلام مجلسى ره) ولى ظاهر اينست كه مقصود همان اطمينان يافتن بزنده كردن مردگان و حشر آنان بوده، و استشهاد حضرت عليه السلام فقط از اين نظر است كه براى انسان خوب است در هر كارى اگر چه يقين بدان هم داشته باو نشان دهند و آگاهش سازند، و چنانچه در روايت عيون نيز تصريحى بدان شده باشد ولى اين حديث را نمى توان صريح در اين معنى و مطابق با آن