قَالَ يَا أَبَانُ إِذَا قَدِمْتَ الْكُوفَةَ فَارْوِ هَذَا الْحَدِيثَ مَنْ شَهِدَ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُخْلِصاً وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ قَالَ قُلْتُ لَهُ إِنَّهُ يَأْتِينِي مِنْ كُلِّ صِنْفٍ مِنَ الْأَصْنَافِ أَ فَأَرْوِي لَهُمْ هَذَا الْحَدِيثَ قَالَ نَعَمْ يَا أَبَانُ إِنَّهُ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ وَ جَمَعَ اللَّهُ الْأَوَّلِينَ وَ الْ آخِرِينَ فَتُسْلَبُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مِنْهُمْ إِلَّا مَنْ كَانَ عَلَى هَذَا الْأَمْرِ.
بَابُ مَنْ قَالَ مَا شَاءَ اللَّهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ
1- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ إِذَا دَعَا الرَّجُلُ فَقَالَ بَعْدَ مَا دَعَا مَا شَاءَ اللَّهُ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَبْسَلَ عَبْدِي وَ اسْتَسْلَمَ لِأَمْرِي اقْضُوا حَاجَتَهُ.
2- مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ جَمِيلٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام)
او) پاكيزه كرده است (و بگويد: لا اله الا اللّه مخلصاً) بهشت براى او واجب گردد، گويد: عرضكردم: از هر دسته و گروهى نزد من (بديدنم) مى آيند آيا براى همه آنان اين حديث را روايت كنم؟ فرمود: آرى اى ابان چون روز قيامت شود و خداوند همه اولين و آخرين را (در آنجا) گرد آورد «لا اله الا الله» را از آنها بگيرد جز آنكس كه بر اين مذهب باشد (يعنى شيعه باشد).
توضيح- گويا ابان از اين فرمايش بشگفت آمده و عرض كرده است: همه گروهى (از شيعه و سنى و فرقه هاى بسيارى كه در ميان شيعه و سنى هستند) نزد من مى آيند آيا براى همه اين فرمايش شما را بگويم و اين بشارت را به همه بدهم كه هر كه اين شهادت را گفت بهشت بر او واجب گردد؟ و همه اين فرقه ها با گفتن آن بهشت روند؟ امام (عليه السلام) براى رفع اين شبهه فرمود: روز قيامت كلمه لا اله الا اللّه از آنان گرفته شود، مجلسى (ره) گويد: اين كه اول حديث هم فرمود: «من شهد» يعنى هر كه گواهى دهد اشاره به اينست كه گفتار بى عقيده و قصد چنين پاداشى نداد، زيرا گواهى بايد از صميم قلب باشد، و نيز از «مخلصاً» كه در دنبال فرمود اين مطلب آشكارا گردد زيرا «مخلصاً» يعنى از روى اخلاص دين باشد و اخلاص دين آنستكه آميخته به هيچ نوعى از شرك نباشد مانند انكار رسالت و ولايت و انكار معاد و چيزهاى ديگر كه از ضروريات دين است.
باب كسيكه بگويد: ماشاء اللّه لا حول و لا قوة الا بالله
1- حضرت صادق (ع) فرمود: هرگاه مردى دعا كند و پس از دعا بگويد: ماشاءاللّه لاحول و لاقوة الا باللّه» خداى عزوجل فرمايد: بنده مؤمن دل به من نهاد و تسليم امر من گرديد حاجتش را بر آوريد.
2- جميل گويد: شنيدم از حضرت صادق (ع) مى فرمود: هر كه هفتاد بار بگويد: