بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
بَابُ حُبِّ الدُّنْيَا وَ الْحِرْصِ عَلَيْهَا
(2575) 1- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ دُرُسْتَ بْنِ أَبِي مَنْصُورٍ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) وَ هِشَامٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ رَأْسُ كُلِّ خَطِيئَةٍ حُبُّ الدُّنْيَا.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
باب دوستى دنيا و حرص بر آن
1- حضرت صادق (ع) فرمود: ريشه و سر هر خطا كارى دوستى دنيا است.
توضيح- بايد دانست كه دنيا و دوستى آن بخودى خود مذموم نيست، آنچه مذموم است آن دنيائى است كه انسانرا از كسب كمالات و تحصيل آخرت باز دارد، و او را بمهالك اندازد، و گرنه وسيله بسيارى از سعادت همين دنيا و دوستى آن است، دنيا است كه محل نزول فرشتگان رحمت، و خانه پيمبران، و جاى تجارت اولياء خدا بوده، چنانچه اميرالمؤمنين (ع) فرمايد، و روى همين اصل، پيمبران و ائمه اطهار از خداى تعالى طول عمر و ماندن در دنيا را مىخواستند، چنانچه در كلام سيد الساجدين عليهالسلام است، كه از خدا براى صرف در اطاعتش طول عمر مىخواهد، و البته اين چنين دنيائى عين آخرت است، چنانچه در روايت صحيح از ابن ابىيعفور حديث شده است كه گويد: عرض كردم بحضرت صادق عليه السلام كه ما دنيا را دوست داريم؟ فرمود: ميخواهى براى چه كار؟ عرض كردم: مىخواهم بوسيله آن تزويج كنم و حج بجاى آورم و بر نانخورهاى خود انفاق كنم، و به برادران دينى خود برسانم، و صدقه دهم؟ فرمود: اين از دنيا نيست، (بلكه) اين آخرت است. پس رويهمرفته آنچه از اخبار و آيات استفاده مىشود آن است كه دوستى دنيائى كه باعث فراموشى آخرت و تن پرورى و واگذاردن دستورات الهى و حرص بر لذات و شهوات و گناهان و امثال اينها باشد مذموم است، و بعبارت روشنتر دنيا را براى دنيا بخواهند نه براى آخرت، ولى اگر دنيا را براى درك سعادات و كسب كمالات و آخرت بخواهد مذموم نيست بلكه ممدوح است (اين بود ملخص كلام مجلسى عليه الرحمة در باب ذم دنيا).