(3195) 2- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَةَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ عَمْرٍو عَنْ أَبِي الْمَغْرَاءِ الْخَصَّافِ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(علیه السلام) مَنْ ذَكَرَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِي السِّرِّ فَقَدْ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً إِنَّ الْمُنَافِقِينَ كَانُوا يَذْكُرُونَ اللَّهَ عَلَانِيَةً وَ لَا يَذْكُرُونَهُ فِي السِّرِّ فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يُراؤُنَ النَّاسَ وَ لا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا.
3- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِعِيسَى(علیه السلام) يَا عِيسَى اذْكُرْنِي فِي نَفْسِكَ أَذْكُرْكَ فِي نَفْسِي وَ اذْكُرْنِي فِي مَلَئِكَ أَذْكُرْكَ فِي مَلَإٍ خَيْرٍ مِنْ مَلَإِ الْ آدَمِيِّينَ يَا عِيسَى أَلِنْ لِي قَلْبَكَ وَ أَكْثِرْ ذِكْرِي فِي الْخَلَوَاتِ وَ اعْلَمْ أَنَّ سُرُورِي أَنْ تُبَصْبِصَ إِلَيَّ وَ كُنْ فِي ذَلِكَ حَيّاً وَ لَا تَكُنْ مَيِّتاً.
4- عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادٍ عَنْ حَرِيزٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَحَدِهِمَا(علیه السلام) قَالَ لَا يَكْتُبُ الْمَلَكُ إِلَّا مَا سَمِعَ وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعاً وَ خِيفَةً فَلَا يَعْلَمُ
2- ابى مغراى خصاف در حديث مرفوعى از اميرالمؤمنين عليه السلام حديث كند كه فرمود: هر كس خداى عزوجل را در نهان ياد كند (از جمله كسانى است كه) ذكر خدا را بسيار كرده، زيرا منافقان را شيوه اين بود كه آشكارا (پيش مسلمانان) ذكر خدا مى كردند ولى در نهان ذكر خدا نمى كردند، پس خداى عزوجل فرمود: «خود نمائى كنند به مردم و ياد نكنند خدا را جز اندكى» (سوره نساء آيه 142).
3- ابن فضال در حديث مرفوعى (كه سند آنرا بمعصوم رسانده) حديث كند كه خداى عزوجل بعيسى عليه السلام فرمود: اى عيسى مرا در خاطر خود ياد كن تا من نيز تو را بياد آرم، و مرا در ميان مردمان ياد كن تا من نيز تو را در ميان جمعى بهتر از جمع آدميان (يعنى فرشتگان) ياد كنم، اى عيسى دلت را براى من نرم كن و در تنهائيها بسيار مرا ياد كن و بدان شادى من باينست كه براى من تواضع كنى، و در اين باره زنده (دل) باش و مرده (دل و افسرده) مباش.
شرح- مجلسى (ره) در اينكه «نفس» در اين حديث معناى آن چيست؟ وجوهى نقل كند و بالاخره آنرا به معناى ذات گرفته و همين معنا را تقويت نموده و معناى ديگر را چندان مناسب با اين حديث نداند. سپس گويد: و برخى گفته اند: فرمايش خداوند: «اذكرك فى نفسى» مقصود پاداش آن ذكر است، يعنى پاداش و ثواب ذكر تو را مى دهم و پاداش ذكر ذكر ناميده شده و مقصود ذكر در مقابل نسيان نيست، زيرا ذكر به اين معنى در خدا هست چه آنكه بنده او را ياد كند و چه نكند، يا مقصود اين است كه تو را ياد كنم بطورى كه احدى مطلع نشود.
4- زراره از يكى از دو امام باقر و يا امام صادق عليه السلام حديث كند كه فرمود: فرشته ننويسد جز آنچه را بشنود، و خداى عزوجل فرموده است: «و ياد كن پروردگار خويش را در درون