معارف بوک

اين كارها، نور چشم امام زمان(عليه السلام) مى‌شوند؛ امّا بعد آشكار شد كه نه تنها هيچ كدام از اين اعمال پذيرفته نشده، بلكه سقوطشان را نيز در پى داشته است. اين، زيان دوچندان است؛ چرا كه مى‌انگارند كارهاى خوبى انجام داده اند؛ امّا درخواهند يافت كه همه اش ضرر بوده است.
 
اخلاص در پيشگاه امام زمان(عليه السلام)
اگر آدمى با اختيار خويش مى‌تواند راه درست را برگزيند، چرا كارى نكند كه لحظه لحظه عمرش باعث سعادت شود و هر نفس كشيدنش او را بالا ببرد. مگر راه بسته است؟!
همه انبيا و اوليا آمده اند تا ما را بدين صراط مستقيم نزديك كنند؛ راهى را به ما نشان دهند كه با هر گامى در آن، ترقّى كنيم؛ هر نفسى كه مى‌كشيم، پرواز كنيم؛ هر روزى كه از ما بگذرد، مقامى را به دست آوريم.
فهميدن اين حقيقت، خود نعمتى است كه به بركت اهل بيت(عليهم السلام) نصيب ما شده. حال كه زيانكارى خويش را در كارهاى غيرخدايى دريافتيم، بايد بيش‌تر مراقب گفتار و رفتار خود باشيم. نيت‌ها و كارهايمان را براى خداوند خالص، و اين حقيقت را همواره به يك ديگر يادآورى كنيم.
به فرموده قرآن، همه ما انسان‌ها در زيان و خسارتيم، مگر كسانى از ما كه ايمان و عملى خالص داشته باشند و ديگران را نيز به راه حق و حقيقت سفارش كنند:
إِنَّ الْإِنْسانَ لَفِي خُسْر، إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ.(1)
سوگند به عصر كه انسان‌ها همه در زيانند، مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند و يك ديگر را به حق و استقامت بر آن سفارش مى‌كنند.
ما كه اكنون پايمان لب گور است و اين خسارت را به خوبى احساس مى‌كنيم، جا دارد به شما كه هنوز در دوران جوانى به سر مى‌بريد، يادآورى كنيم تا به مصيبت ما گرفتار