معارف بوک

مهر بيكرانِ امام زمان(عليه السلام) به شيعيان
همه ما بحمداللّه اين معرفت را داريم كه وجود مقدّس ولىّ عصر ارواحنا فداه سايه رحمت خدا بر بندگان است و هرچه داريم، به طفيل وجود آن بزرگوار است. اگر محبّت مهربان ترين مادرهاى دنيا، حتّى محبّت مادرهايى را كه هستى خودشان را براى بچه‌هايشان فدا كرده اند، يك جا جمع كنند، به اندازه محبّت امام زمان به دوستان و پيروانش نخواهد شد؛ چرا كه محبّت او پرتوى از محبّت بى نهايت خدا به آفريدگان است. خودش فرمود كه اگر دعا كنيد، براى دعايتان آمين مى‌گويم و چنان چه دعا نكنيد، من برايتان دعا مى‌كنم. براى لغزش‌هايتان استغفار مى‌كنم و حتّى بوى شما را دوست دارم.
 
شرط وفا در برابر محبّت امام زمان (عليه السلام)
چنين دوستى و محبّت والايى، در مقابل، محبّت مى‌طلبد. چه خوش بى مهربانى هر دو سر بى. ما هرچه داريم، به واسطه فيض و لطف و محبّت اهل بيت(عليهم السلام) است؛ امّا ايشان در برابر محبّت بيكرانشان چيزى از ما نمى خواهند؛ چرا كه محبّت ايشان خدا گونه است؛ ولى شرط محبّت اين است كه ما نيز شرط وفا را نگه داريم. هر قدر ما در برابر عنايت‌هاى مولايمان سپاسگزارتر و قدردان‌تر باشيم، از محبّت‌هاى ويژه حضرت بيش‌تر استفاده خواهيم كرد و اگر خداى ناكرده، محبّت‌هاى الاهى مولايمان را ناسپاسى و فراموش كنيم، برخلاف مقتضاى محبّت و وفادارى عمل كرده و در نتيجه، خودمان را محروم ساخته ايم.
 
جوانى، بهترين دوران عشق‌ورزى به امام زمان (عليه السلام)
از بهترين اوقات عمر كه انسان طعم محبّت را به خوبى مى‌چشد، دوران جوانى است. آدمى در دوران كودكى و خردسالى، محبّت را با نوعى ادراك ناآگاهانه درك مى‌كند. كودك، محبّت مادر، پدر و نزديكان خود را مى‌فهمد؛ ولى لذّت آن را آگاهانه درك نمى كند و در