كيميا است و چنان دلى تجلّى‌گاه عشق كبريا شمرده مى‌شود؛ دلى كه امام زمان را فقط براى خدا دوست مى‌دارد، نه براى خود.
2. ورود به تجلّى‌گاه محبّت و معرفت
گاهى زيبايى محدود و ناقص، عاشقان عشق مجازى را چنان ديوانه و اسير مى‌كند كه حاضرند جان خويش را در راهش ببازند. حال اگر اين جمال و زيبايى بى نهايت شود، چه مى‌شود؟! مگر ممكن است زيباتر و دوست داشتنى‌تر از خدا چيزى باشد؟ اگر زيبايى اش را نشناخته ايم، كوتاهى از ما است. يكى از بركات وجود مقدّس امامان (عليهم السلام)، اين است كه جمال و جلال الاهى را در آيينه‌اى محدود به ما نشان مى‌دهند تا ما بفهميم؛ وگرنه آن جمال و جلال بى نهايت براى ما قابل درك و شناخت نيست.
وقتى مى‌شنويم كه وجود مقدّس امامان (عليهم السلام) گذشت و سخاوت، جود و احسان، و لطف و رأفت را به همه مردم از دوست و دشمن ارزانى مى‌داشته اند، دل‌هايمان پَر مى‌زند.
ما تمام صفات جمال و جلال الاهى را از جلوه‌گاه همين جلوه‌هاى محدود درك مى‌كنيم. اهل بيت(عليهم السلام) آينه‌هاى محدود كوچكى هستند كه جمال و جلال بى نهايت الاهى را در حدّ درك و شناختِ ما مجسّم مى‌كنند.
آرى، وجود اهل‌بيت(عليهم السلام) تجلّى گاه تمام اسما و اوصاف الاهى و بهترين ورودگاه و جايگاه معرفت خدا است؛ ورودگاه و مجرايى مطمئن كه مى‌تواند خداجويان را از ميانبرترين راه و در كوتاه ترين زمان به خداوند برساند: مَنْ أَرادَ اللّهُ بَدَءَ بِكُمْ؛(1) هر كه خداشناسى و خداپرستى را اراده كند، از شما آغاز مى‌كند.
نهايت لطف خداوندگار را در حقّ بندگانش ببين كه عزيزترين بندگانش را براى امثال ما كه معرفتمان ضعيف است، آفريده تا جمال و جلال الاهى را در معرض درك و شناخت ما قرار دهد تا بتوانيم به اين وسيله، راهى به سوى جمال و جلال مطلق او بيابيم.
آفتاب ولایت
منشور محبّت و معرفت 1