مشاهده كرديد: آن هنگام كه قوى ترين افراد احساس مى‌كردند كار تمام شده است و شكست خورده ايم، اخلاص و توكّل عاشقانه رزمندگان، عنايت‌هاى خاصّ الاهى را به يارى مى‌رساند؛ چرا كه زبانشان همواره به اين درخواست عاجزانه و متوكّلانه مترنّم بود:
رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا فِي أَمْرِنا وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ.(1)
از سوى ديگر، هرچه احساس نيازمندى ما به خداوند، كم‌تر باشد و به جاى اتّكا بر قدرت الاهى، به فراوانى جمعيت دل خوش داريم و به فن آورى پيشرفته و كمك‌هاى خارجى اميدوار باشيم، عنايت‌ها و امدادهاى الاهى نيز در حقّ ما كم‌تر خواهد بود.
ميزان عنايت و مددرسانى الاهى در گرو ميزان ارتباط و مددگيرى ما از خدا است. سنّت پابرجا و قطعى خداوند همواره اين بوده است كه اگر در راه يارى دين حق هرچه داريم در طبق اخلاص نهيم، كمبودهايمان از سوى خداوند رحمان جبران خواهد شد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ؛(2) اى اهل ايمان! اگر آيين خدا را يارى دهيد، شما را يارى مى‌دهد و گام‌هايتان را استوار مى‌دارد. او با هيچ كس خويش و قومى ندارد و براى هيچ كس تضمينى را برعهده نگرفته است؛ امّا سنّت و شيوه هميشگى او اين است كه هركه خالصانه به سوى او رود و دين او را يارى كند، ياورى اش را برعهده خواهد گرفت؛ وعده‌اى قطعى كه هيچ تخلّفى در آن راه ندارد: إِنَّ اللَّهَ لاَ يُخلِفُ المِيعَادَ؛(3) خداوند، هرگز وعده خويش را نقض نخواهد كرد.
هرگز نپنداريم كه چون در طول هشت سال دفاع مقدّس، مشمول كمك‌ها و امدادهاى خداوند شده ايم، تا ابد بيمه شده و مصونيت يافته ايم. كار خداوند از روى حكمت و حساب است. هر زمان كه رابطه ما با خداوند، چه در مسائل فردى و چه در امور اجتماعى، به ضعف و كاستى بگرايد، مددرسانى الاهى نيز به ما كاستى مى‌گيرد و هرگاه كه به خود متّكى شويم، به خود واگذار خواهيم شد.
آفتاب ولایت
یاوران امام زمان علیه السلام