معارف بوک

عين اين مطلب، در توجّه و توسّل به اولياى خدا نيز وجود دارد. اصولا ما نبايد دو حساب جداگانه براى خدا و اوليايش باز كنيم و بگوييم: يكى راه خدا، و يكى هم راه توسّل است. راه توسّل، همان راه خدا است: إِنَّ ذكرَنَا مِن ذِكرِ اللَّهِ؛(1) همانا ذكر ما، ذكر خدا است.
مگر مى‌شود ياد اهل بيت از ياد خدا جدا باشد؟! از آن جهت اهل بيت(عليهم السلام) را ياد مى‌كنيم و بدان‌ها توسّل مى‌جوييم كه بندگان شايسته خدا هستند؛ از اين رو، ياد خدا در بطن ياد آن‌ها وجود دارد. راه توسّل به اولياى خدا، همان راه دعا و خواستن از خدا است منتها راهى مستقيم‌تر و نزديك‌تر كه زودتر به نتيجه مى‌رسد. نتيجه اين مى‌شود كه بايد در همه حال، به اولياى خدا، به ويژه وجود مقدّس ولىّ عصر ارواحنا له الفداء توجّه داشته باشيم. توجّه ما به آن وجود مقدّس، به حال اضطرار مختص نشود؛ بلكه هر صبح و شام به ياد او باشيم؛ هر شب به ياد او بخوابيم و هر صبح به ياد او بيدار شويم. در طول شبانه روز هرچه بيش‌تر به او توجّه كنيم، به مركز نور و علم و رحمت نزديك‌تر شده ايم؛ چرا كه او مجراى فيض خدا است: أَينَ بَابُ اللَّهِ الَّذِي مِنهُ يُؤتى؛(2) كجا است آن درگاه خدا كه از آن به وادى نور و علم و ايمان وارد مى‌شوند؟ او وجه خدا است: أَينَ وَجهُ اللَّهِ الَّذِى إِلَيهِ يَتَوجَّهُ الأَولِيَاءُ؛(3) كجا است آن وجه خدا(4) كه اولياى خدا به او روى آورند و رويَش را آيينه خدا بينند. وقتى با كسى مواجه مى‌شويم، بهترين توجّه‌ها، توجّه و نگاه به صورت او است. وقتى با خدا مواجه مى‌شويم، بهترين حالت اين است كه گويا به صورت خدا نگاه مى‌كنيم؛ پس نزديك ترين راه و بهترين حالتِ توجّه به خدا، توجّه به ولىّ عصر(عليه السلام) است؛ آن ولىّ نعمتى كه وجه خدا است و همگى ما به طفيل وجود او آفريده شده ايم.
در پرتو توجّه مداوم به ساحت نورانى مولايمان حضرت حجّت بن الحسن ارواحنا لتراب مقدمه الفداء مى‌توانيم مشمول ولايت و عنايت خاصّ حضرت و دعاهاى ويژه و