زنده مى كند و گياهان و ميوه ها را در دسترس قرار مى دهد تا انسان بخورد و شكر كند.) لِيَأْكُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ ... أَ فَلا يَشْكُرُونَ
3- توليد فرآورده هاى مختلف از ميوه ها، مورد پذيرش قرآن است. «وَ ما عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ»
4- بيان نعمت ها، سبب ايجاد روح شكرگزارى در انسان است. «أَ فَلا يَشْكُرُونَ»
سوره يس، آيه 36
سُبْحانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْواجَ كُلَّها مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ وَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ مِمَّا لا يَعْلَمُونَ «36»
منزّه است خدايى كه تمام زوج ها را آفريد، از آن چه زمين مى روياند و از خود مردم و از آن چه نمى دانند.
نكته ها:
يكى از معجزات علمى قرآن، بيان قانون زوجيّت در همه چيز است، گياهان، انسان ها و آن چه كه مردم در آن زمان نمى دانستند و امروز مى دانند. در عصر نزول قرآن، مردم با زوجيّت در نخل خرما آشنا بودند، امّا امروزه مشخّص شده كه مسأله ى زوجيّت در عالم گياهان عموميّت دارد.
پيام ها:
1- تشكّر ما نشانه ى رشد ما است، او نيازى به شكر و سژاس ما ندارد. «أَ فَلا يَشْكُرُونَ سُبْحانَ الَّذِي»
2- قانون زوجيّت در مخلوقات را به ذات الهى سرايت ندهيد، او يكتا و بى نظير است. «سُبْحانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْواجَ»
3- آفريدن ها و آفريده ها، نشانه ى قدرت، اراده و حكمت اوست، نه نشانه ى نياز و وابستگى او. «سُبْحانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْواجَ»
4- پيدايش دانه و ميوه، از طريق قانون زوجيّت است. مِنْ ثَمَرِهِ ... خَلَقَ الْأَزْواجَ كُلَّها