صفحه ٣٤٠

سوره الأحزاب، آيه 17

قُلْ مَنْ ذَا الَّذِي يَعْصِمُكُمْ مِنَ اللَّهِ إِنْ أَرادَ بِكُمْ سُوءاً أَوْ أَرادَ بِكُمْ رَحْمَةً وَ لا يَجِدُونَ لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَ لا نَصِيراً «17»
بگو: اگر خداوند براى شما رنجى يا رحمتى اراده كند، كيست كه شما را در برابر (اراده) خداوند مصون بدارد؟ در حالى كه آنان غير از خداوند براى خود نه كارسازى مى يابند و نه يارى دهنده اى.

نكته ها:
اراده خداوند در مورد بروز گرفتارى و سختى براى انسان بدين معناست كه انسان با اختيار خود و انجام اعمال ناشايست (مانند فرار از جنگ)، خود را به سمت آتش قهر الهى مى كشاند و چون تمام كارها به اراده ى الهى صورت مى گيرد، اين گرفتارى ها به خداوند نسبت داده مى شود.
پيام ها:
1- وجدان ها را با طرح سؤال بيدار كنيد. قُلْ مَنْ ... يَعْصِمُكُمْ مِنَ اللَّهِ 
2- رحمت و عذاب، تلخى و شيرينى، در مدار اراده ى خداوند به انسان مى رسد.
 «أَرادَ بِكُمْ سُوءاً- أَرادَ بِكُمْ رَحْمَةً» (البتّه اراده ى سوء يا رحمت خداوند، با توجّه به حكمت است.)

سوره الأحزاب، آيه 18

قَدْ يَعْلَمُ اللَّهُ الْمُعَوِّقِينَ مِنْكُمْ وَ الْقائِلِينَ لِإِخْوانِهِمْ هَلُمَّ إِلَيْنا وَ لا يَأْتُونَ الْبَأْسَ إِلَّا قَلِيلًا «18»
بدون شك خداوند كسانى از شما كه مردم را (از جبهه و جهاد) باز مى داشتند و كسانى را كه به برادران خود مى گفتند: به سوى ما بياييد (و خود را به كشتن ندهيد) به خوبى مى شناسد؛ (آنان ضعيف و ترسو هستند) و جز اندكى به جبهه نمى روند.