صفحه ١٦٠

بَلْ لا يَخافُونَ الْآخِرَةَ
11- انسان در انتخاب عقيده و انديشه، مختار و داراى اراده است. «فَمَنْ شاءَ»
12- قرآن بستر مناسبى براى هدايت بشر است، لكن هدايت شدن و بهره بردن از اين بستر، مشروط به خواست خود انسان است. «فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ»

وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوى  وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ «56»
و تذكّر نمى يابند مگر آن كه خداوند بخواهد. او سزاوار تقواست و سزاوار آمرزيدن است.

پيام ها:
1- گرچه انسان داراى اختيار است: «فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ» امّا خواست او به تنهايى كافى نيست و تا خدا نخواهد چيزى واقع نمى شود. «وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ»
2- پند گرفتن از تذكّرات الهى جز با توفيق الهى ميسر نمى شود. «وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ»
3- كفّار لجوج و سرسخت به هيچ قيمتى ايمان نمى آورند، جز آن كه خداوند بخواهد و آنان را مجبور كند (كه خداوند هم چنين نمى كند). «وَ ما يَذْكُرُونَ إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ»
4- تنها خداوند، سزاوار آن است كه از او پروا كنيم و اگر خلافى انجام داديم، فقط اوست كه مى تواند ما را عفو كند و ببخشد. «هُوَ أَهْلُ التَّقْوى  وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ»

«والحمدللّه ربّ العالمين»