معارف بوک

بايد جنگيد؟ حضرت(عليه السلام) مى‌فرمايند امر به معروف و نهى از منكر را انجام دهيد و اگر كار به مبارزه و جهاد كشيد با مخالفين بجنگيد. «حَتّى يَفيئُوا اِلى أَمْرِ اللّه» تا دست از مخالفت بردارند و از فرمان خدا پيروى كنند. تا از اطاعت دستورات شيطان بزرگ دست بردارند، و نسبت به آنچه شيطان به آن ها ديكته مى‌كند، نقشه هايى كه براى آن ها ترسيم مى‌كند، توجهى نداشته باشند، «حَتّى يَفيئُوا اِلى أَمْرِ اللّه» و از راه باطل بازگشته و سر به فرمان خدا بگذارند. «وَ يَمْضُوا عَلى طاعَتِه» بر اساس طاعت الهى حركت كنند.

عاقبت ترك امر به معروف و نهى از منكر
اين، بيانات امام باقر(عليه السلام) بود. در آخر روايت حضرت(عليه السلام) موعظه ديگرى مى‌فرمايند، امام(عليه السلام) به خاطر اين كه مجدداً ما مسأله امر به معروف و وجود اين تكليف بزرگ را فراموش نكنيم و براى ما انگيزه ديگرى باشد كه حتماً به اين وظيفه عمل كنيم، داستانى را نقل مى‌كنند. «قال أَبُوجَعْفَر(عليه السلام) : أَوْحى اللّهُ اِلى شُعَيْب النَّبىّ(عليه السلام) » حضرت باقر(عليه السلام) مى‌فرمايند خدا به حضرت شعيب(عليه السلام) وحى كرد كه من صد هزار نفر از قوم تو را هلاك خواهم كرد، چهل هزار نفر از آن ها اهل معصيت و گناه و شصت هزار نفر هم از خوبان هستند. حضرت شعيب(عليه السلام) تعجب كرد، و گفت كسانى كه اهل گناه هستند، بسيار خوب، حق آن ها همين است كه عذاب شوند، اما خوبان چرا؟ «أَوْحى اللّهُ اِلى شُعَيْب النَّبىّ(عليه السلام) : إنّى لَمُعْذِّبٌ مِنْ قَوْمِكَ مِئَةَ اَلْف» صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم كرد. «اَرْبَعينَ اَلْفاً مِنْ شِرارِهِم» از اين صدهزار نفر، چهل هزار نفر از بدكاران هستند، «وَ سِتّينَ اَلْفاً مِنْ خيارِهِم»، و شصت هزار نفر هم از خوبان هستند. «فَقالَ يا رَبِّ هؤُلاءِ الاَْشْرار فَما بالُ الاَْخْيار» اشرار مستحق عذاب هستند، اما چرا اخيار عذاب مى‌شوند؟ «فَأَوْحى اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اِلَيْه: اِنَّهُمْ داهَنُوا أَهْلَ الْمَعاصى وَ لَمْ يَغْضِبُوا لِغَضَبى» خوبان را عقاب مى‌كنم به خاطر اين كه با اهل معصيت مداهنه كردند. مى‌دانيد مداهنه يعنى چه؟ يعنى ماست مالى كردن، شيره مالى كردن، سازش كردن، شتر ديدى، نديدى! «مداهنه» از ماده «دُهن» و به معنى روغن مالى كردن است. براى اين كه در قسمتى از ماشين كه با قسمت ديگر تماس دارد، اصطكاك ايجاد نشود، آن قسمت را روغن مالى مى‌كنند. در اين جا هم چون مى‌خواهند اصطكاك بين افراد به وجود نيايد، با هم گُل بگويند و گُل بشنوند، لذا كارى ندارند كه طرف مقابل اهل چه گناهى است؟ به اين نوع رفتار مداهنه مى‌گويند.