اراده خداوند در آفرینش
127. کَذلِکِ اللهُ یَخْلُقُ مَا یَشَاءُ إِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ
خداوند این گونه هر چه را بخواهد مى آفریند. هنگامى که چیزى را مقرّر دارد (و فرمان هستى آن را صادر کند)، فقط به آن مى گوید: «موجود باش!» آن نیز فوراً موجود مى شود. (آل عمران/47)
تفسیر
مى دانیم که این جهان جهان اسباب است و خداوند آفرینش را چنان قرار داده که هر موجودى به دنبال یک سلسله عوامل و اسباب پا به دایره وجود مى گذارد. مثلاً براى تولّد یک فرزند، آمیزش جنسى و ازدواج و ترکیب اسپرم و اوول لازم است.
نظام عالم طبیعت مخلوق خداست و محکوم فرمان اوست و هرگاه بخواهد مى تواند این نظام را دگرگون سازد و به وسیله اسباب و عوامل غیر عادى موجوداتى را بیافریند.