از این آیه ضمناً روشن مى شود که محبّت یک طرفه نمى تواند باشد، زیرا هر محبّتى دارنده آن را دعوت مى کند که عملاً در راه خواست هاى واقعى محبوب گام بردارد و در چنین حالى به طور قطع، «محبوب» نیز به او علاقه پیدا مى کند.
روح و حقیقت دین همان ایمان و عشق به خداست. ایمان و عشقى که شعاع آن تمام وجود انسان را روشن مى کند و همه اعضا و دستگاه هاى تن تحت تأثیر آن قرار مى گیرند و اثر بارز و روشن آن پیروى از فرمان خداست.(1)