سرانجام لجاجت
59. وَإِذَا قِیلَ لَهُ اتَّقِ اللهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ
وهنگامى که به آنها گفته شود: (از خدا بترسید!) لجاجت و تعصّب، آنها را به گناه مى کشاند. آتش دوزخ براى آنان کافى است؛ و چه بد جایگاهى است! (بقره/206)
تفسیر
منافق نه به اندرز ناصحان گوش فرا مى دهد و نه به هشدارهاى الهى، بلکه پیوسته با غرور و نخوت مخصوص به خود بر خلافکارى هایش مى افزاید. چنین کسى را جز آتش دوزخ رام نمى کند.
در حقیقت این یکى از صفات زشت و ناپسند منافقان است که بر اثر تعصّب و لجاجت خشک و خشونت آمیز در برابر هیچ حقیقتى تسلیم نمى شوند و همین تعصّب و غرور آنها را به بدترین گناهان مى کشانَد. بدیهى است این چوب هاى کج، جز با آتش