مى ماند (وَمَنْ عادَ فَاُولئِکَ اَصْحابُ النّارِهُمْ فیها خالِدُون) و این تعبیر دلیل چهارم بر حرمت رباست.
به این ترتیب آیه فوق با تعبیرات حساب شده، تحریم ربا رابه چهار صورت بیان کرده است و جایى براى کمترین تردید باقى نمى گذارد.
سؤال:
در اینجا سؤالى مطرح است و آن اینکه: خلود ـ یعنى جاودانگى در دوزخ ـ ویژه کسانى است که بى ایمان از دنیا بروند، ولى آنها که با ایمانند و مرتکب گناهانى شده اند هرگز خلود در دوزخ ندارند، هنگامى که کیفر گناهان خود را دیدند و ناخالصى هاى آنها برطرف شد و شایسته بهشت شدند رهایى مى یابند و مشمول عفو الهى مى شوند.
پس چرا در این آیه براى رباخواران خلود و جاودانگى در دوزخ ذکر شده است؟
پاسخ:
در پاسخ این سؤال دو راه حل وجود دارد: نخست اینکه گناه رباخوارى آن چنان عظیم است که رباخواران دنیاپرست از خدا بى خبر سرانجام بى ایمان از دنیا مى روند، همان گونه که درباره ریختن خون بى گناهان در قرآن مجید آمده که آنها نیز گرفتار خلود و جاودانگى در دوزخ مى شوند. (وَمَنْ یَقتُلْ مُؤمِنـًا مُتَعَمِّدًا فَجَزاؤُهُ