نتیجه اینکه اگر احتمال اوّل یا دوم صحیح باشد، آیه شریفه دلالت بر حرمت نوع خاصّى از ربا دارد و نسبت به غیر آن ساکت است، ولى اگر احتمال سوم پذیرفته شود آیه شریفه مطلق ربا را شامل مى شود; و در هر حال دلالت بر تحریم ربا دارد، چون نهى ظاهر در تحریم است; بخصوص که در ذیل آیه شریفه اطلاق کفر بر رباخواران شده است.(12)
4. در سوره نساء مى فرماید: «(فَبِظُـلم مِنَ الَّذینَ هادوا حَرَّمنا عَلَیهِمْ طَیِّبـت اُحِلَّتْ لَهُم وبِصَدِّهِم عَن سَبیلِ اللّهِ کَثیراً وَاَخْذِهِمُ الرِّبوا وقَد نُهوا عَنهُ واَکْلِهِمْ اَموالَ النّاسِ بِالباطِلِ واَعْتَدنا لِلکـفِرینَ مِنهُم عَذابـًا اَلِیمـًا); به خاطر ظلمى که از یهود صادر شد، و (نیز) به خاطر جلوگیرى بسیار آنها از راه خدا، بخشى از چیزهاى پاکیزه را که بر آنها حلال بود، حرام کردیم و (همچنین) به خاطر ربا گرفتن، در حالى که از آن نهى شده بودند; و خوردن اموال مردم به باطل; و براى کافران آنها، عذاب دردناکى آماده کرده ایم».(13)
مطابق این آیه، یهودیان مرتکب چهار عمل زشت و منکر مى شدند که باعث حرام شدن بعضى از طیّبات بر آنها شد.(14)