صفحه ٢٠

اموال حاصل از ربا دوام و بقا و برکتى ندارد و رباخواران گرفتار سرنوشت هاى شومى مى شوند و با وضع بدى از دنیا مى روند.
در آخرت نیز روشن است، به فرض که آن اموال را در راه خدا انفاق کرده باشند باز چیزى عایدشان نمى شود، چرا که خداوند جز اموال پاک و حلال را نمى پذیرد و اصل قرآنى (اِنِّما یَتَقَبَّلُ اللهُ مِنَ الْمُتَّقینَ)(7) همه جا حاکم است.
رباخوارى فقر و بدبختى مى آفریند و جامعه را به تباهى مى کشد، تباهى جامعه مایه درد و رنج همه است، رباخواران نیز در آتش فقرى که براى جامعه فراهم کرده اند، مى سوزند; در یک جامعه بدبخت کسى نمى تواند خوشبخت زندگى کند.
در هر حال آغاز آیه شریفه، مذمّت و تهدیدى براى رباخواران است و آخر آن یعنى جمله (وَاللّهُ لایُحِبُّ کُلَّ کَفّار اَثیم) به وضوح دلالت بر حرمت ربا دارد; چرا که در این قسمت از آیه، هم نسبت «کفر» به رباخواران داده شده و هم نسبت اثم (گناه) که تأکیدى بر معناى کفر است.
3 و 4. در آیات 278 و 279 سوره بقره مسأله تحریم ربا با وضوح بیشترى مشاهده مى شود. نخست روى سخن را به همه افراد باایمان و خداجوى کرده و با صراحت و قاطعیّت مى فرماید:
«اى کسانى که ایمان آورده اید تقواى الهى پیشه کنید و آنچه از