اينجا تشويق است). مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ ... سَنُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ
4- لذّت هاى دنيا، نگرانى از دست دادن دارد، امّا نعمت هاى بهشت، جاودانه است. «خالِدِينَ فِيها»
5- با مقايسه ى وعده هاى دروغ شيطان و وعده هاى راست خدا، به وعده ى الهى دل ببنديم. «وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا»
سوره النساء، آيه 123
لَيْسَ بِأَمانِيِّكُمْ وَ لا أَمانِيِّ أَهْلِ الْكِتابِ مَنْ يَعْمَلْ سُوءاً يُجْزَ بِهِ وَ لا يَجِدْ لَهُ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيًّا وَ لا نَصِيراً «123»
(پاداش و عقاب و برترى) به آرزوهاى شما و آرزوهاى اهل كتاب نيست! هر كه بدى كند بدان كيفر داده مى شود و جز خدا، براى خويش سرپرست و ياورى نيابد.
نكته ها:
مسلمانان به خاتميّت پيامبر اسلام واينكه بهترين امّتند افتخار مى كردند. «1» و اهل كتاب نيز به سابقه ى خود مى باليدند و مى گفتند: جز ايّام معدودى در آتش نخواهيم بود. «2» اين آيه در تصحيح پندار هر دو گروه، ملاك را «عمل» قرار داد.
در دو آيه ى قبل، امانىّ و آرزوها را از شيطان دانست، در اين آيه آرزوهاى باطل را ردّ مى كند.
تعبير «يُجْزَ بِهِ» شامل جزاى دنيوى، يا اخروى يا هر دو مى باشد. روايات، جزاى خلافكارى مؤمن را گرفتارى ها و سختى هاى دنيا و برزخ معرّفى كرده است. «3»
برخى مسلمانان انتظار داشتند كه پيامبر صلى الله عليه و آله در مشاجره آنها با اهل كتاب، از مسلمانان جانبدارى كند، در حالى كه اصل بر عدالت است، نه حمايت. «4»
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در پاسخ كسى كه از جمله ى «من يعمل سوء يجز به» به وحشت افتاده بود،