صفحه ٦٧

اعْبُدُوا اللَّهَ ... وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً «1»

پيام ها:
1- تنها عبادت خدا كافى نيست، دورى از هرگونه شرك و ريا لازم است. وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِكُوا ...
2- نيكى به پدر و مادر، در كنار بندگى خدا وتوحيد مطرح است. وَ اعْبُدُوا اللَّهَ ... وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً
3- خداپرست واقعى بايد نسبت به بستگان، محرومان و همسايگان خود، متعهّد و مسئول باشد. اعْبُدُوا اللَّهَ ... بِذِي الْقُرْبى  وَ الْيَتامى
4- همسايگان دور نيز بر انسان حقّ دارند. «الْجارِ الْجُنُبِ»
5- در احسان كردن به اولويّت ها توجّه كنيد. نام والدين قبل از بستگان و نام آنان قبل از يتيمان آمده است.
6- بى توجّهى به والدين و بستگان و يتيمان و محرومان جامعه، نشانه تكبّر و فخر فروشى است. «إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ مَنْ كانَ مُخْتالًا فَخُوراً»
7- احسان، بايد همراه با تواضع باشد. در ابتداى آيه سفارش به احسان شد و در پايان از تكبّر نهى شد. «لا يُحِبُّ مَنْ كانَ مُخْتالًا فَخُوراً»

سوره النساء، آيه 37

الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ وَ يَكْتُمُونَ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكافِرِينَ عَذاباً مُهِيناً «37»
 (متكبّران خودبرتربين) كسانى هستند كه (هم خود) بخل مى ورزند و (هم) مردم را به بخل فرمان مى دهند و آنچه را كه خدا از فضل خود به آنان بخشيده پنهان مى دارند. و ما براى كفران كنندگان نعمت ها عذابى خواركننده آماده كرده ايم.