صفحه ٢٠

سوره النساء، آيه 4

وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَيْ ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَنِيئاً مَرِيئاً «4»
و مهر وكابين زنان را به صورت هديه و با رغبت بدهيد و اگر با ميل و رغبت خويش چيزى از آن را به شما بخشيدند، آن را حلال وگوارا مصرف كنيد.

نكته ها:
كلمه ى «نِحْلَةً» به گفته ى راغب اصفهانى، از «نحل» به معناى زنبور عسل است. چون زنبور عسل به مردم عسل مى بخشد و توقّعى هم ندارد، به هديه هم «نِحْلَةً» گفته مى شود.
البتّه بعضى مفسّران «نحلة» را به معناى «دَين» گرفته اند. يعنى مهريّه، دَين و بدهى قطعى مرد است.
در حديث آمده است: بهترين اموال خويش را براى سه مصرف قرار دهيد: 1. مهريّه.
2. حج. 3. كفن. اگر بهترين اموال را صرف مهريّه كنيد، فرزندان شما صالح مى شوند. «1»
چون در جاهليّت و بعضى اقوام، مهريه زن را پدر يا بستگان مى گرفتند، خداوند در قرآن، ابتدا نام گيرنده را برد و فرمود: «وَ آتُوا النِّساءَ» مهريه را به خود زن بدهيد و نفرمود: «و اتوا صدقات النساء» مهريه زنان را بپردازيد، تا گيرنده هر كه بتواند باشد.

پيام ها:
1- پرداخت مهريّه به زن حقّ او و الزامى است. وَ آتُوا النِّساءَ ...
2- مهريّه، نرخ زن نيست، بلكه نشانه ى صداقت مرد در علاقه و دوستى به همسراست. «صَدُقاتِهِنَّ»
3- زن، مالك مهريه ى خود است و با وجود زن پدر و بستگان زن، حقّ گرفتن مهريه ى او را براى خود ندارند. «آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ»
4- مهريّه، بهاى زن نيست، بلكه هديه ى مرد به همسرش مى باشد. «نِحْلَةً»