زمین حلّیّت است و غذاهاى حرام جنبه استثنایى دارد. بنابراین حرام بودن چیزى دلیل مى خواهد، نه حلال بودن آن.
و از آنجا که قوانین تشریعى باید با قوانین تکوینى هماهنگ باشد طبع آفرینش چنین اقتضا مى کند. به عبارت روشن آنچه خدا آفریده حتماً فایده اى داشته و براى استفاده بندگان بوده، بنابراین معنى ندارد که اصل اوّلى تحریم باشد. نتیجه اینکه هر غذایى که ممنوعیت آن با دلیل صحیح ثابت نشده، مادام که منشأ فساد و زیان و ضرر براى فرد و اجتماع نباشد طبق آیه شریفه حلال است.(1)