اصولاً یک برنامه اساسى مخصوصاً براى علما و مبلّغان و داعیان راه حق این است که بیش از سخن، مردم را با عمل خود تبلیغ کنند همان گونه که در حدیث معروف از امام صادق (علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: کُونُوا دُعاةَ النّاسِ بِاَعمالِکُم وَلا تَکُونُوا دُعاةً بِاَلسِنَتِکُم: «مردم را با عمل خود به نیکى ها دعوت کنید نه با زبان خود».
تأثیر عمیق دعوت عملى از اینجا سرچشمه مى گیرد که هرگاه شنونده بداند گوینده از دل سخن مى گوید و به گفته خویش صددرصد ایمان دارد گوش جان خود را به روى سخنانش مى گشاید و سخن که از دل برخیزد بر دل مى نشیند و در جان اثر مى گذارد و بهترین نشانه ایمان گوینده به سخنش این است که خود قبل از دیگران عمل مى کند.(1)
***