نبوده، بلکه هدف تربیت معلّمان و مربّیان و رهبران مردم بوده است. یعنى کسانى که بتوانند محیطى را با علم و ایمان خود روشن سازند.
در آیه فوق نخست به مسأله تعلیم (یاد دادن) و سپس به مسأله «تعلّم» و درس خواندن اشاره شده است. تفاوت این دو کلمه از این نظر است که «تعلیم» معناى وسیع و گسترده اى دارد که هرگونه یاد دادن از طریق گفتار و کردار نسبت به افراد باسواد و بى سواد را شامل مى شود، ولى درس خواندن به فراگیرى هایى گفته مى شود که از روى کتاب و دفتر باشد و به اصطلاح نسبت میان این دو عموم و خصوص مطلق است.
به این ترتیب هدف انبیا پرورش عالمان ربّانى و مصلحان اجتماعى و افراد دانشمند و آگاه و مدیر و مدبّر بوده است.(1)
***